توسعه فیزیکی شهر با تاثیر بر کاربری اراضی پیرامون (رضوانشهر 1370 الی 1390)

توسعه روزافزون جمعیت شهرنشین کشور و عدم پیش بینی اراضی کافی و مناسب برای توسعه شهرها، از دغدغه های اصلی برنامه ریزان شهی می باشد. تحقیق حاضر نیز با توجه به روند رو به رشد شهرنشینی در رضوانشهر و افزایش جمعیت که به تبع نیاز به توسعه و گسترش فیزیکی مطلوب شهری می باشد به دنبال شناخت تنگناها و امکانات توسعه فیزیکی شهر، بررسی میزان تاثیرگذاری روند فعلی توسعه فیزیکی شهر بر محیط طبیعی و بخصوص اراضی کشاورزی پیرامون شهر می باشد. با توجه به استقرار شهر در میان اراضی مرغوب کشاورزی، شالیزار و باغی و همچنین محدودیت هایی که از جهت دو پدیده طبیعی یعنی دریای خزر و کوه های تالش وجود دارد و از طرف دیگر توسعه شهر در امتداد جاده ارتباطی ترانزیتی حائز اهمیت است. روش کار توصیفی و تحلیلی همراه با پیمایش میدانی در وضع موجود می باشد. یافته ها حاکی از آن است که شهر رضوانشهر به دلیل قرار گفتن در منطقه آب و هوایی و توپوگرافی مناسب و قرار گرفتن در مسیر جاده ترانزیتی انزلی به آستارا جمعیت زیادی را در خود پذیرفته است. بطوریکه از سال 1370 تا 1390 که مقطع مطالعاتی این تحقیق می باشد حدود 5 هزار نفر افزایز جمعیت داشته است و وسعت این شهر در سال 1370 که 520 هکتار می باشد در سال 1390 به 700 هکتار افزایش یافته است که چیزی حدود 180 هکتار افزایزش مساحت داشته است که طبعاً اثر آن بر روی زمین های کشاورزی اطراف این شهر می باشد.