مروری بر چگونگی علل استقرار شهرهای کویری ایران با رویکرد پایداری محیطی

نظریه توسعه پایدار یکی از مباحث و رویکردهای جدید در دوران پسامدرن است. با توجه به آسیب های وارده به محیط زیست و تخریب ناشی از توسعه ی نابهنگام صنعت، توجه به محیط زیست و بهبود وضع آن ضروری به نظر می آید. در این راستا نظریات گوناگونی تدوین و به سراسر جهان تسری داده شده است که در هر محیط بنا به ویژگی های محلی و بومی آن سازگار شده است. توسعه ی پایدار در سال 1987 میلادی، از طریق گزارش برونتلند تحت عنوان (آینده ی مشترک ما) توسط کمیسیون جهانی محیط و توسعه در دستور کار قرار گرفت. توسعه پایدار عنصر سازمان دهنده ای است که موجب پایداری منابع تجدیدناپذیر می شود، منابع محدودی که برای زندگی نسل آینده بر روی کره زمین ضروری است. بر طبق سند مزبور سیستم برنامه ریزی و طراحی شهری به عنوان یکی از مکانیزم های مهم برای پیگیری توسعه ی پایدار معرفی می شود و در همین راستا معماران و طراحان شهری مبحث شهر و معماری پایدار را در دستور کار خویش قرار داده اند. (محمدزاده 1383). توسعه پایدار فرآیندی است که آینده ای مطلوب را برای جوامع بشری متصور می شود که در آن شرایط زندگی و استفاده از منابع، بدون آسیب رساندن به یکپارچگی، زیبایی و ثبات نظام های حیاتی، نیازهای انسان را برطرف می سازد(aldo leopold, 1949) . عدم آگاهی از مفاهیم صحیح بعضی تعاریف، استفاده نادرست از آنها را منجر می شود. معماری پایدار نیز یکی از این موارد است که در صورت شناخت ناکافی می تواند به صورت ابتدایی و ناقص، ادراک شده و با تعاریف سطحی، مقطعی و غیر بومی در پرداختن علمی به موضوع پایداری سهل انگاری شود. معماری بومی هر سرزمین در ارتباط با ویژگی های بستر و هویت آن در طول زمان شکل می گیرد.