زنان در مکتب اصفهان

زنان ایران در طول تاریخ به لحاظ منزلت اجتماعی - سیاسی اوج و افول های متعددی داشته اند. هر چند هیچ دورانی را نمی توان دورانی مطلوب برای آنها دانست اما در ادواری از تاریخ بسترهایی برای فعالیت زنان ایجاد شد. در این مقاله اشاره ای داریم به روزنه ای گشوده شده بر وضعیت زنان در عصر صفوی، در بازه زمانی که مکتب اصفهان شکل می گیرد. حکومت صفوی و به ویژه سلطنت شاه عباس اول، گسترش تشیع، ظهور و بروز مکتب اصفهان و ویژگی های فکری حکمای مکتب اصفهان فضایی را پدید می آورد که در پی آن زنان مجالی هرچند اندک برای حضور در برخی عرصه ها را یافتند. حال این مساله مطرح است است که زنان در مکتب اصفهان در عصر صفویه (1501-1732 م) چه نقش و تاثیری از خود بر جای گذاشته اند؟ زنان در این عصر از دو طریق توانستند نقش آفرین باشند یکی زنانی که خود مستقیم آموزش دیدند و به آموزش دیگر زنان پرداختند و گروه دیگر زنانی که به طور غیرمستقیم (با موقوفات خود) به مساله آموزش پرداختند. در این پژوهش سعی خواهد شد تا با شیوه تحلیلی – تاریخی و با نگاهی تاریخی – فلسفی به این پرسش پاسخ درخور داده شود.