بازشناسی الگوهای بومی معماری بندرعباس و تاثیر آن در ارتقا حس تعلق به مکان

معماری بومی هر منطقه شامل مجموعه ای از شاخصه هایی است که از معماری مناطق دیکران را متمایز می کند. تاثیرات فرهنگ و آداب و رسوم، تاثیر پذیری از شرایط آب و هوایی، استفاده از مصالح بوم آورد را می توان از ویژگی های معماری بومی هر منطقه برشمرد که با وجود هماهنگی، تفاوت هایی بین آن ها به چشم می خورد (گودرزی، 1393، 1). باتوجه به این موضوع که معماری بومی بندرعباس دارای ویژگیهای ارزنده ای است که حاصل کنش و واکنش متقابل انسان و طبیعت درطول تاریخ است تواما غنای ویژه ای به این اقلیم می دهد که محیط بصری شهر به عنوان یک مفهوم ازماهیتی پویا و زنده و تکاملی پویا برخوردار است (ریسمانچیان، 3.1383). ملاحظه به بافت اصلی و سنتی شهر بندرعباس که شامل بادگیرهای بلند، آب انبار ها، کوچه ها، مساجد و حسینیه ها تراس واره ها و استراتژی تهویه طبیعی از طریق جداره ها و حیاط مرکزی "نیمه درونگرا" را می توان هویت معماری بومی منطقه بندر عباس دانست، توجه به هر یک از آن ها در طراحی بناهای این منطقه می تواند عاملی جهت ارتقاء حس تعلق ساکنان آن به "مکان" باشد. داشتن خاطرات و پس زمینه های ذهنی مشابه در افراد می تواند دلیلی بر این مدعا باشد. در این پژوهش به بررسی نقش عناصر شاخص معماری بومی بندر عباس به عنوان عناصر هویتی بر ارتقاء حس تعلق به مکان پرداخته می شود. نوع تحقیق حاضر از جنبه هدف، بنیادی_ کاربردی می باشد و از نظر ماهیت در مجموعه پژوهش های توصیفی_ پیمایشی قرار می گیرد.