اهمیت طراحی بر مبنای "حواس غیر بصری"علاوه بر" حس بصری" در راستای پایداری معماری

نظریه توسعه پایدار و در پی آن معماری پایدار از بحث برانگیز ترین موضوعات معماری معاصر است. هر چند در رابطه با این مفهوم بیشتر ابعاد زیست محیطی، اجتماعی و اقتصادی مد نظر صاحب نظران بوده است، لیکن امروزه مباحث ادراکی انسان نیز به جهت دارا بودن نقش اساسی در شکل گیری و مانایی خاطرات فردی و جمعی، ماندگاری و در نهایت پایداری فضای معماری از طریق ایجاد تعادل دو سویه میان انسان و محیط اطرافش حائز اهمیت بسیاری می باشد. لذا یکی از اصول معماری پایدار و شاید مهم ترین اصل آن، اصل طراحی برای انسان است. طراحی مدرنیستی عموما" در عقل و چشم انسان جای گرفته است، اما برای بدن و سایر ادراکات حسی در کنار خاطرات، تخیلات و رویاهای ماورایی وجود ندارد. از آنجایی که معماری معاصر در مقایسه با معماری سنتی پایداری خود را از دست داده است، این سوال مطرح می شود که آیا طراحی بر مبنای بینایی محوری می تواند یکی از دلایل عدم پایداری معماری باشد؟ آیا طراحی بر مبنای حواس غیر بصری نقشی در پایداری معماری دارد؟ روش پژوهش مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای است و رویکردی توصیفی دارد. نتایج حاصل از این پژوهش این نکته را میرساند که غیر انسانی بودن معماری که منجر به ناپایداری معماری می شود، می تواند در نتیجه غفلت از توجه به بدن و حواس پنجگانه و عدم تعادل در سیستم احساسی باشد در نتیجه توجه همزمان به حواس غیر بصری در کنار حس بصری نقشی موثر در پایداری معماری دارد.