ارتباط طول مدت مرحله شلی عضلانی با شدت و محل عارضه در بیماران مبتلا به صدمات عروق مغزی

زمینه و هدف: ناتوانی حرکتی به شکل شلی عضلانی، اختلالی شایع پس از سکته مغزی است. هر چقدر دوره شلی عضلانی طولانی تر باشد بهبودی حرکتی به همان نسبت کندتر می شود. در این تحقیق عوامل مرتبط با طول دوران شلی عضلانی و پیش آگهی نهایی بیماران دچار اختلالات عروقی مغزی مورد بررسی قرار گرفته است.

مواد و روش ها: در این بررسی توصیفی برای تمام بیماران (110 نفر) دچار اختلالات عروقی مغز پذیرش شده در بخش اعصاب بیمارستان لقمان شهر تهران در مدت 6 ماه (اردیبهشت تا آبان سال 1386) فرم اطلاعاتی تکمیل گردید. فرم مذکور با استفاده از پرسش نامه های استاندارد ارزیابی حرکتی آدامز (adams) و آکسفوردیش (oxfordish) تنظیم شد و بیمارانی که دچار شلی عضلانی کامل بودند در زمان های 72 ساعت، 1، 2 و 4 هفته پس از عارضه از نظر برگشت علایم حرکتی مجدداً بررسی شدند.

یافته ها: از 110 بیمار مورد مطالعه در این تحقیق 29 بیمار (26.4%) از ابتدا دچار شلی کامل عضله و از این تعداد 12 بیمار (41.4%) دچار ضایعه انسدادی نسبی گردش خون قدامی مغز بودند، در حالی که بیمارانی که از همان ابتدا درجه تون عضلانی طبیعی داشتند (34 مورد) اکثراً دارای صدمات لاکونر بوده [23 مورد (67.64%)] و بیماران با شلی کامل عضلانی نسبت به گروه با ضایعه انسداد نسبی گردش قدامی، دوران شلی کوتاه تری داشتند.

نتیجه گیری: نتایج نشان دهنده شیوع بیشتر ضایعات انسدادی گردش خون قدامی و لاکونر بوده و به نظر می رسد که بیماران با ضایعه انسدادی نسبی گردش خون قدامی مغز از نظر بهبود حرکتی دارای پیش آگهی ضعیف تری می باشند.