مقایسه آنتی تیروئید آنتی بادی ها و میزان ید ادراری در افراد هیپوتیروئید با افراد سالم در شهرستان رفسنجان در سال 1385

زمینه و هدف: اختلالات تیروئیدی از شایع ترین بیماری های غدد درون ریز می باشند. مطالعه حاضر با هدف مقایسه آنتی تیروئید آنتی بادی ها و ید مصرفی در افراد هیپوتیروئید با افراد سالم، طراحی و اجرا گردید.

مواد و روش ها: طی یک مطالعه مقطعی، به روش نمونه گیری غیر احتمالی آسان مبتنی بر هدف تعداد 75 نفر (28 مرد و 47زن) باسن بین 20 تا 75 سال با تشخیص هیپوتیروئید (t₃rup=30-40%,t₄<60nmol/l, tsh>5miu/l) به عنوان گروه مورد و 75 نفر که از نظر سن و جنس با گروه مورد یکسان بودند ولی tsh و t₄ طبیعی داشتند، به عنوان گروه کنترل انتخاب شدند. میزان ید ادراری، آنتی تیروپراکسیداز (anti-tpo) و آنتی تیروگلوبولین (anti-tg) در دو گروه مقایسه شد. داده ها توسط نرم افزار spss و آزمون های آماری fisher's exact test و t-test مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند و 0.05p< معنی دار تلقی گردید.

یافته ها: در بیماران هیپوتیروئیدی به صورت معنی داری میزان ید ادراری کمتر (0.0001(p< و غلظت سرمی anti-tpo و anti-tg از گروه کنترل بیشتر (به ترتیب 0.0001p< و 0.0001p<) بود. در گروه مورد، 50% افراد سنین بالاتر از 60 سال دارای کمبود ید ادراری بودند.

نتیجه گیری: یکی از دلایل اصلی هیپوتیروئیدی در نمونه های مورد مطالعه، بیماری های خود ایمنی تیروئید بود و به نظر می رسد علت خودایمنی افزایش مصرف ید نباشد. به علاوه در افراد سالخورده مورد بررسی، مشکل کمبود ید همچنان باقی است و لازم است با توجه به شرایط خاص این افراد، از طرق دیگری اقدام به جبران کمبود ید در آن ها نمود.