سازه، چالشی برای معماری انعطاف پذیر (معرفی کوبیاکس بعنوان نمونه ای از سیستم های نوین سازه ای)

چهره جامعه در تغییر و تحول مداوم است. سرعت تغییرات بخصوص در سال های اخیر بیش از انتظارات و پیش بینی ها بوده است و این امر پیش بینی آینده را پیچیده تر ساخته است. در طول تاریخ پاسخ گویی به این تغییر و تحولات عضو جدایی ناپذیر معماری بوده است. امروزه با پیشرفت های صورت گرفته در تکنولوژِی، امکان ایجاد فضای انعطاف پذیر بیش از پیش میسر گردیده است. یکی از فاکتورهایی که برای طراحی فضاهای انعطاف پذیر باید در نظر داشت، سازه و تضمین پایداری سازه ای مرتبط با رویکرد فوق است. بنابراین این سوال مطرح می گردد که نوع سازه استفاده شده چه تاثیری بر انعطاف پذیری فضای معماری دارد؟و اینکه کدام سازه ها و سیستم های ساختمانی قابلیت بیش تری برای انعطاف پذیری ایجاد می کنند؟ برای پاسخ گویی به این سوالات، پژوهش حاضر که با استفاده از روش های کتابخانه ای و مقایسه ای انجام شده است، ابتدا به تحلیل سیستم های مختلف سازه ای رایج و رابطه آن ها با انعطاف پذیری پرداخته و مزایا و معایب آن ها را بیان می کند. در ادامه سیستم های نوین سازه ای چون کوبیاکس را از منظر رویکرد فوق مورد تحلیل و بررسی قرار داده و آن را به عنوان راهکار جدید سازه ای برای فضاهای انعطاف پذیر معرفی می کند.