بازتاب کودتای بیست و هشتم مرداد 1332 درمجموعه شعر «هوای تازه» ی احمد شاملو

هنر و ادبیات هر ملتی در برهه های مختلف تاریخ، آیینه ی تمام نمای حوادثی بوده که در آن جامعه رخ نموده اند؛ به عبارت دیگر،بسیاری از اندیشمندانی که سعی در ابراز ایده ی خود داشته، محتوای فکری خود را در قالب منعطف «ادبیات» بروز داده اند. یکی از حوادث تکان دهنده ی تاریخ ایران، کودتای بیست و هشتم مرداد سال 1332 هجری شمسی است؛ حادثه ای که به طور جدی نزدیک به یک دهه منجر به انزوایی همراه با ترس برای فکر و اندیشه ی اهل قلم گردید و چون هجوم مغولان هر که را که اندیشه ای در سر می پروراند، به اجبار، به انزوا کشاند و به نوعی بزرگ ترین شوک تاریخ چند وقت اخیر ایران به شمار می رود. شاعران و نویسندگان زیادی این واقعه را در آثار خویش انعکاس داده و به نسبت متاثر شدنشان، به شرح این واقعه پرداخته اند. یکی از شاعرانی که در متن جامعه زندگی کرده و چون «لورکا» و «مایاکوفسکی» در میدان حوادث قرار داشته، احمد شاملو است. این شاعر توانا و صاحب سبک در شعرهایی که پس از تاریخ بیست و هشتم مرداد 1332 سروده است، به ویژه در دفتر  شعر «هوای تازه» به وفور به انعکاس این شوک تاریخی پرداخته و خود را در زمره ی سیاسی ترین شاعران و نویسندگان تاریخ ادبیات فارسی قرار داده است. در این مقاله، به بررسی میزان بازتاب واقعه ی هولناک بیست و هشتم مرداد در مجموعه شعر «هوای تازه» سروده ی احمد شاملو پرداخته می شود و میزان این بازتاب در سه بخبش «توصیف فضای جامعه»، «یاس و امید» و «نماد پردازی» مورد بررسی قرار می گیرد.