حماسه و نشانه هایش در شعر عاشقانه فریدون مشیری

شعر فریدون مشیری همواره از منظر هنر رمانتیک و در مقام نمونه ای از شعر عاشقانه و هم چنین وفاداری به ارکان و بحرهای شعر کلاسیک این نگاه را تقویت کرده است. او هر چند نسبت به شعر نو و ظرفیت های محتوایی دیگر شعر فارسی معاصر نگاهی تصدیق کننده داشت، اما هنوز ظرفیت های کشف نشده ای رادر شعر کلاسیک جست و جو می کرد که شاید در کشف و معرفی آن ها نیز تا حد زیادی موفق بوده باشد. بی هیچ تردیدی محتواهای مربوط به رمانتیسم و عاشقانه سرایی مقدار قابل توجهی از ظرفیت های شعر مشیری را تسخیر کرده و به خود اختصاص داده است. اما پرسشی که در کار این شاعر تاکنون مورد غفلت واقع شده این است که مشیری تحت چه ساز وکاری جهان شعری اش را می سازد؟ به عبارت دیگر می توان پرسید که شعر عاشقانه ی او ذیل چه بصیرت و جهان بینی ای تعریف می شود. مشیری صرفاً وقایع نگار رویدادهای عاشقانه و وصف حالات عاشق و معشوق نیست. در نظر او شعر به سمت بزرگ ترین آرمان ها و ایده های ناب بشری تعالی می یابدو در این مسیر انسان، قهرمان بی چون و چرای جریانی است که او را به ابدیت پیوند می زند. شعر مشیری در این مسیر از توانایی هایی استفاده می کند که در حماسه سرایی وجود داشته است. اغراق، توصیف ناب رویارویی ها، جدال های قهرمانانه و هم چنین انتخاب های گزینه های هستی شناسانه ای که پیش پای انسان معاصر قرار می گیرد، نمونه هایی است از استفاده ی بهینه شاعر از ظرفیت های حماسه پردازی در شعر غنایی. مقاله ی حاضر کوشیده که به میانجی بررسی ساز و کاری که در آن مشیری از عناصر حماسی برای پرورش شعر عاشقانه ی خود استفاده می کند، راهکارهایی را برای پژوهش های آتی ارائه کند.