طبیعت گرایی در شعر فروغ و سهراب

از تاثیر احساسات، اندیشه ها و تخیلات شاعر و توجه به مناظر طبیعت و وصف آن ها این نکته مفهوم می شود که وصف طبیعت می تواند در ردیف موضوعات شعری قرار گیرد. تجسم مناظر طبیعت به گونه ای که شاعر آن را می بیند نمودار آن است که انفعالات نفسانی آدمی پس از دیدن مناظر طبیعت به لباس کلمات در می آید و با توجه به نوع نگرش شاعر، جلوه هاو کاربردها آن در شعر نمایان می شود. در این مقاله با مطالعات اسنادی و کتابخانه ای به تحلیل و تبیین موضوع طبیعت گرایی در شعر سهراب و فروغ فرخزاد می پردازیم که نشان می دهد که در شعر سهراب و فروغ فرخزاد از جنبه های گوناگون به طبیعت نگرسته شده است که در دور ه های مختلف شعری شاعر، نمود یافته است. سهراب و فروغ از میان شاعران معاصر ارتباط شاعرانه و دوستانه بیشتری با هم داشته اند درست است که فروغ و سپهری در سطح فکری و محتوایی از موضوعات مشابهی مانند اندوه، مرگ و زندگی، طبیعت، عشق سخن گفته اند هر یک از آن ها با دیدگاه و ذهنیت خاص خود به این موضوعات مشترک نگریسته اند و در هر یک از این موضوعات درونمایه ها تفاوت های فکری و اساسی ساختاری وجود دارد. سپهری و فروغ، هر دو به طبیعت نگاه های دقیقی دارند. هر دو، عناصر طبیعت را در تشبیه ها و استعاره هایشان به کار می برند. از دیدگاه سپهری، تمام اجزای طبیعت دارای روح و حرکت است. به همین دلیل، شخصیت بخشی به عناصر طبیعت از ویژگی های اصلی شعر سپهری است. اما این ویژگی، در شعر فروغ به برجستگی شعر سپهری دیده نمی شود.