موقعیت جغرافیایی خلیج ها در اسناد و رویه های قضائی بین المللی

حقوق بین الملل دریاها به قواعدی اطلاق می شود که دولت ها در روابط بین المللی خود راجع به امور دریایی بحث می کنند این حقوق علاوه براعمال کشورها و واحدهایی که دارای شخصیت حقوقی بین المللی است، بر روی افراد نیز تأثیرگذار می باشد. در خصوص خلیج های کوچک، حقوق بین الملل دریاها همواره پذیرفته است که این خلیج ها ارتباط نزدیکی با قلمرو سرزمینی دارد و مناسب تر است که آن ها را جزء آب های داخلی دانست تا دریای سرزمینی. آب های داخلی به آب هایی گفته می شود که میان ساحل یک کشور و خط مبدأ دریای سرزمینی واقع شده است. قاعده معمولی حقوق بین الملل عرفی درباره اینگونه خلیج ها این است که خط مبدا آن ها را نمی توان توسط خطی که در دهانه خلیج کشیده شده ترسیم نمود بلکه بجای آن خط مبدا به عنوان خط پست ترین جزر آب در امتداد سواحل خلیج خواهد بود. اما در عین حال روشن شدن ابهامات در این خصوص بستگی به حقوق بین الملل عرفی دارد به شرطی که مدعیان این امر بتوانند اثبات کنند که این خلیج ها به عنوان بخشی از آب های داخلی آن ها بوده و بر آن اعمال قدرت نموده اند هم چنین در مدت زمان اعمال قدرت، اعتراضی ازجانب سایر دولت ها واصل نشود. خلیج های کوچک (خورها) به عنوان راه مواصلاتی بوده و منطقه اقتصادی از جهت پتروشیمی، نفت و گاز طبیعی می باشند. وجود آبزیان و مواد معدنی موجود در کف خلیج، از جمله امتیازات دیگر آن ها می باشد که این امر سبب غنی شدن آن ها می گردد. موضوع مهمی که در خصوص خلیج های کوچک در مقایسه با خلیج های بزرگ مطرح می باشد این است که شرایط خلیج های بزرگ باعث می شود که به یک منطقه بین المللی، راهبردی و استراتژیک از نظر اقتصادی، نظامی و سیاسی در میان چندین کشور تبدیل گردند و این در حالی است که کاربرد خلیج های کوچک در سطح یک یا چند کشور آن هم از لحاظ اقتصادی خواهد بود.