بررسی بخشی از قصاید صبوری خراسانی

خراسان بزرگ، این کهن دشت آریایی، در همه دوره ها، مشاهیر و دانشمندان بزرگی را در خود پرورانده است و این مشاهیر از فردوسی گرفته تا مهدی اخوان ثالث، همه و همه در رشد و غنای فرهنگ و ادب ایران زمین کوشیده اند. در این مقاله سعی شده یکی از مشاهیر خراسان به نام میرزا محمدکاظم صبوری (1259-1322 ق) معرفی شده و بخشی از آثار وی که به صورت کتیبه در حرم رضوی نقش بسته است، مورد بررسی قرار گیرد. این شاعر و مداح ائمه در دوره قاجار می زیسته و لقب ملک الشعرایی آستان قدس را گرفته است. وی با اینکه یک دیوان شعر هم داشته، اما به شهرت درخوری نرسیده است. هدف این مقاله علاوه بر بررسی علل عدم شهرت وی، بررسی و تتبع سروده هایی ست که به صورت کتیبه در حرم مطهر رضوی (ع) نقش بسته است و رسیدن به جواب این سوال که: تا چه حد این سروده ها متناسب با موقعیت مکانی خود هستند. از مهم ترین نتایج تحقیق می توان گفت: قصاید صبوری هماهنگی فوق العاده ای چه در ساختار و چه در محتوا با مکان نسب کتیبه ها دارد.