جایگاه نقوش سنتی در فضاهای عمومی شهری

اگر چه "هویت" در مفهوم عام و کل آن، قدمتی طولانی و هم پای تاریخ تمدن انسان دارد، اما پیشینه این بحث در منظر شهری چندان باسابقه نیست. از آنجاکه شهر، ویترین عرضه تفکرات جامعه به دنیای بیرون و بستر شکل گیری حیات مدنی است، ارتباط هویت و فضای شهری به مقوله های تاثیرگذار در علوم مرتبط با این حوزه تبدیل شده و تلاش برای یافتن ماهیت و چیستی هویت شهری جهت ارزیابی معیار سیاست های مداخله کلان در شهرهای امروز، امری ضروری است. از طرفی هنر سنتی طی سده های متمادی با تکیه بر غنای تحسین برانگیز در فرم و معنا در عرصه های گوناگون توانسته است حامل ارزش های معنوی برای مخاطبان باشد. مقاله حاضر این فرض اصلی را در خود دارد که استفاده از عناصر هنری و نقش مایه های سنتی ایران که به شدت با فرهنگ های دیگر آمیخته است، می تواند به عنوان یک منبع هویتی عمل کند و موثر باشد. بدین ترتیب که مناسب سازی مبلمان شهری بر اساس نقوش سنتی چگونه باعث ایجاد و تقویت هویت شهری معاصر می شود؟ آیا نقش مایه های سنتی دارای معنی و مفهوم هستند؟ آیا مبلمان شهری از نظر فرم و معنا تاثیر مستقیمی در ترویج فرهنگ ایرانی و هویت بخشی به فضای شهری معاصر دارد؟ روش تحقیق در این مقاله به صورت تحلیلی- توصیفی و بر مبنای مطالعات میدانی و تطبیقی بوده است. مقاله حاضر درباره معنی و مفهوم نقش های سنتی ایرانی- اسلامی و هم چنین تاثیر مبلمان شهری در ترویج فرهنگ ایرانی و ایجاد هویت می باشد. هدف از ارائه این پژوهش، ایجاد راهی نو برای آراستن هر چه بیش تر فضاهای شهری و در کنار آن زنده نمودن فرهنگ و هویت اصیل ایرانی در شهر می باشد. نتیجه بدست آمده در مقاله حاضر این است که، استفاده از نقش مایه های سنتی ایران در مبلمان شهری معاصر می تواند منبعی غنی برای آفریدن نقش ها و مفاهیم متعالی ایرانی- اسلامی در محیط زندگی شهری پر از اغتشاش کنونی باشد، و حامل ناگفته ها و پیام های معنوی و اجتماعی فراوانی برای شهروندان باشد.