علم عصب شناسی و معماری اماکن معنوی (بررسی سلسله مباحث و نشست های گروه انجمن اینترفیث، گروه دانشگاه و علوم، گروه عقیدتی، عصب شناسی و معماری )

تغییر یک فرد توسط فضا، مخصوصاً اگر آن فضا مقدس باشد، یک تجربه قدرتمند است. رویای یک معمار این است که محیط را به گونه ای شکل دهد که به ساکنان آن محل اجازه دهد تا از محدودیت های زندگی روزانه شان فراتر رفته و باقدرتی والاتر ارتباط برقرار کنند. طراحی چنین مکانی یک مقوله جدا است- اما برای عموم- تشخیص قدرت چنین فضایی- که تفکر و تأمل یک فرد در آن ارجحیت دارد- می تواند سال ها تحقیق را در پی داشته باشد. چه چیزی باعث می شود که یک فضای اندیشناک و تأمل برانگیز، پیروان خود را داشته باشد؟ چگونه یک متخصص طراحی، این تمایز را برای مشتریانش مشخص می کند؟ چگونه یک طراح می تواند به کسانی که به واژگان معماری مسلط نیستند کمک کند تا تشخیص دهند که چرا یک فضا یا مکان به هنگام تغییر حالت ذهنی شما، احساستان را تغییر خواهد داد؟ چگونه یک معمار می تواند به یک فرد کمک کند تا فضا را درک کرده و از چارچوبی که برای شکل دادنش استفاده می شود، آگاه تر شود؟ با وجود اینکه این سؤالات برای یک معمار معقول هستند، مسائل پیچیده تری در پشت این سؤالات پنهان می باشند که می توان برخی از آن ها را توسط علم عصب شناسی بررسی کرد. مسئله این که چه چیزی پیروان یک فضای "تأملبرانگیز" را جذب می کند، سؤال کلیدی این پژوهش است، در صورتی که با در نظر گرفتن "تأملبرانگیز"، مفاهیمی مانند "مقدس"، "هیبت" و "تکریم و احترام" را نیز شامل آن کنیم. هر فرد، بسته به طیفی از استعدادهای ژنتیکی، زمینه های فرهنگی و تجربیات سابق، حس متفاوتی از اماکن مقدس خواهد داشت. چیزی که برای این اشخاص مشترک است، این است تجربیاتشان در سر خودشان شکل گرفته و بازده کسانی که این تجربیات را با آن ها سهیم بوده اند، آن ها را تغییر یا تقویت می کند.