بررسی شاخصه های کیفیت محیطی و نظام بصری در بافت فرسوده شهری

در طراحی شهری و در فرآیند کیفیت محیط، نظام بصری عرصه های بافت فرسوده شهر از جایگاه والایی برخوردار است. اگر شهر را به مانند یک موجود زنده فرض کنیم برای ادامه زندگی به سرزندگی و نشاط نیازمند است. با شناسایی و تقویت عوامل موثر در سرزندگی فضاهای شهر و ایجاد رابطه بین عناصر بصری می توان شهر را احیا و سرزنده نمود. بافت های فرسوده شهری دارای ریشه های سکونتی ارزشمند با غنای فرهنگی، اجتماعی و معماری است. توجه نکردن به بافت فرسوده و فقدان نظام بصری اندیشیده شده متناسب با زمینه، موجب بروز اغتشاشات بصری و نزول کیفیت محیط های شهری به لحاظ زیبایی شناختی شده است. شهروندان به عنوان استفاده کنندگان اصلی، محیط بصری خود را درک نموده، معانی آن را مورد شناخت قرار داده و به صورت موثر به آن پاسخ می دهند. از این رو درک رابطهی بین ادراک، شناخت و قضاوت زیبایی شناختی حاصل از ارزیابی موثر و به طور کلی میزان رضایت مندی شهروندان کلید برنامه ریزی موفق می باشد. در این پژوهش با تحلیل بافت فرسوده شهری، رهنمودهایی مبتنی بر ساماندهی عناصر نظام بصری به منظور ارتقاء کیفیت محیط و رفع چهره خسته شهر ارائه شده است. درحقیقت پژوهش حاضر به دنبال آن است که چگونه می توان با استفاده از کیفیت روابط بین عناصر نظام بصری، سرزندگی و خوانایی از دست رفته بافت فرسوده شهری رابه ارمغان آورد. این نوشتار از روش تحقیق توصیفی- تحلیلی و مرور متون و منابع به عنوان ابزار جمع آوری اطلاعات در بستر مطالعات کتابخانه ای سود جسته است.