چارچوب تصمیم گیری برای پذیرش فناوری توسط سازمان های مدیریت شهری در کشور ایران

الزام بهره برداری از مزایای فناوری در زندگی پیچیده ی شهری، امروزه یکی از مهم ترین موضوعات در مدیریت های شهری و منطقه ای در کشورهای در حال توسعه می باشد. از این رو فناوری های متعددی برای بکارگیری و اجرا در سیستم های شهری پیشنهاد شده و بسیاری از آن ها پس از طرح و پذیرش در مراحل تصمیم گیری در سیستم مدیریتی، با شکست در مرحله اجرا روبرو شده اند. این پژوهش با بررسی فرآیند انتخاب، تصمیم گیری، پذیرش و اجرای فناوری در سطوح مدیریتی شهر، به دنبال ارائه چارچوبی برای پذیرش فناوری در سیستم مدیریت شهری در کشور می باشد. در واقع این پژوهش سعی دارد خلع ها و نواقص فرآیندهای جاری را شناسایی کند. در این صورت می توان انتظار داشت با ارائه چارچوب فوق از هدررفت هزینه های مادی و معنوی در مدیریت شهرها جلوگیری کرد. بدین منظور این پژوهش با استفاده از روش نظریه زمینه ای و با انجام مطالعات وسیع میدانی و مصاحبه های عمیق و نیمه ساختاریافته با مدیران و کارشناسان شهرداری ها، اعضای شوراهای اسلامی شهر و متخصصین دانشگاهی، سعی در شناسایی واقعیت های فرآیندهای موجود برای تصمیم گیری در سازمان های مدیریتی شهرها دارد. روش انتخاب نمونه برای انجام مصاحبه، روش گلوله برفی می باشد. این مصاحبه ها با افراد در شهرهای اصفهان به عنوان یک کلان شهر و زاهدان به عنوان یک شهر متوسط انجام شده است. در نهایت با مقایسه فرایندهای موجود در این دو شهر، چارچوب پذیرش فناوری در سیستم مدیریت شهری ارائه می گردد. این چارچوب، می تواند به عنوان ابزاری مفید در اختیار مدیرانی که هدف آن ها خدمت رسانی به شهروندان می باشد، قرار گیرد و از هدررفت هزینه های تحمیلی به شهروندان و دولت جلوگیری کند.