تعامل شناخت و زبان در مسیر فراگیری ساخت موضوعی فعل در افراد ناشنوا

زمینه و هدف: با عنایت به این مدعای پینکر (1984) که مسیر فراگیری ساخت موضوعی فعل از سمت معنا به نحو است، پژوهش حاضر به بررسی دانش ساختار موضوعی فعل در گروهی از ناشنوایان فارسی زبان که در سال های آغازین کودکی، یعنی دوره بحرانی زبان آموزی، از داده های زبان محروم بوده اند، می پردازد.

روش بررسی: در این مطالعه، دانش ظرفیت فعل از طریق دو آزمون نوشترای و تصویری در دو گروه ناشنوا و شنوا (کنترل) بررسی شد. در هر گروه 12 نفر (6دختر و 6 پسر) شرکت داشتند.

یافته ها: تحلیل خطاهای مربوط به ظرفیت فعل نشان داد که تا جایی که به آزمون تصویری و تشخیص موضوع های فعل مربوط می باشد، تعداد خطاهای ناشنوایان قابل توجه نبود. چالش اصلی ناشنوایان در نگاشت موضوع های یک فعل به سطح نحو بود.

نتایج: نتایج پژوهش حاضر اهمیت تعامل شناخت و زبان با یکدیگر برای فراگیری زبان را آشکارتر می کند. پینکر (1984) در دیدگاهی که جهت فراگیری زبان را از معنا به نحو می داند، معتقد است که کودکان به هنگام زبان آموزی با استفاده از قوه شناخت شرکت کنندگان در یک رویداد را تشخیص می دهند و با استفاده از قوه زبان فرا می گیرند که کنشگر و کنش پذیر را چه طور به شکل صحیح به کار ببرند. واضح است که قوه شناخت در افراد ناشنوا وجود دارد و فعال است، حال آنکه این افراد در دوره ای که باید در معرض داده ای زبانی قرار بگیرند تا قوه زبانی آن ها از حالت بالقوه به بالفعل در بیاید و اطلاعات قوه شناخت را تبدیل به زبان کنند، از داده های زبانی محروم بوده اند.