بررسی اثر پی دلتا در ظرفیت فروریزش برخورد سازه های مجاور

به دلیل منافع اقتصادی و عدم رعایت درز انقطاع اجرایی بین سازه ها، در محیط شهری سازه های مجاور هم با فاصله ناکافی مشاهده می گردد. لذا بررسی برخورد بین این سازه ها و هم چنین اثر پی دلتا در مدل سازی از اهداف این پژوهش است. امروزه در مهندسی زلزله بر اساس عملکرد، به دلیل پیچیدگی پدیده ی فروریزش در سازه ها، در کنار اهمیت بالای سطح فروریزش بر عملکرد احتمالاتی کل سازه، ارزیابی این سطح موردتوجه قرارگرفته است. فروریزش سازه به طورکلی، به معنای از دست رفتن توانایی سازه یا بخشی از آن در تحمل نیروهای وارد بر آن، به علت خسارت و جابجایی زیاد سازه تحت نیروهای جانبی است. در این پژوهش با مدل سازی سازه های فولادی 2، 4، 6 و8 طبقه مجاور هم، شرایط مختلف درز انقطاع، وزن طبقات، ارتفاع و زمان تناوب متفاوت مورد بررسی قرارگرفته است. رفتار مدل های در حال برخورد دو سازه مجاور تحت اثر 78 رکوردهای حوزه دور زلزله و تحت آنالیز افزاینده دینامیکی، مورد مطالعه قرارگرفته و ظرفیت فروریزش سازه ها در شرایط مختلف ارزیابی شده اند. نتایج حاصل از تحلیل های دینامیکی افزاینده برای دو سازه در حال برخورد نشان می دهند که سازه بلند در برخورد با سازه کوتاه تر زودتر از سازه کوتاه تر فروریخته است. در بررسی برخورد سازه هایی که هر دو با جرم برابر هستند، با افزایش فاصله بین دو سازه، نیروی برخورد افزایش پیدا می کند. بنابراین در نظر گرفتن اثر پی دلتا منجر به وقوع برخورد در سازه بافاصله آیین نامه ای شده است.