زبان مشترک موسیقی و معماری

موسیقی و معماری از گرایش های اصیل هنر می باشند، در دنیا موسیقی های بسیاری وجود دارد که هر کدام دارای معنا و مفهومی خاص می باشند، موسیقی به عنوان بخشی از فرهنگ هر منطقه دارای زبان مختص به خود است، این امر در معماری نیز بعنوان یکی از شاخه های هنر تبلور پیدا کرده است. معماری به واسطه ی ژرفای مفاهیم هنری که از آن برخوردار است با دیگر هنرها تشابهات معنایی فراوانی دارد که در هنر موسیقی نمود بیشتری دارد، این دو هنر در ساخت فضا مشارکت می کنند؛ موسیقی فضای معنوی ایجاد می کند و معماری فضای مادی و این یکی از دلایلی است که از واژگان و ساختار واحد برخوردارند. در این پژوهش فرض بر آن است که هنرها و به ویژه موسیقی و معماری دارای اشتراکات زبانی و بیانی می باشند و در جهت تدوین زبان مشترک این دو هنر تنظیم شده است و در پی آن است تا با بهره گیری از روش توصیفی-تحلیلی و انجام مطالعات کتابخانه ای اشتراکات زبانی ما بین موسیقی و معماری را کشف نماید. یافته های پژوهش حاکی از آن است که موسیقی و معماری دارای زبانی مشترک می باشند که می توان آنرا در ساخت یک فضای سازمان دهی شده در کنار یکدیگر قرار داد و به ساخت فضای مطلوب دست یافت.