بررسی تطبیقی عنصر غزل فارسی و عربی در قرن چهارم

غزل از قدیمی ترین و رایج ترین فنون شعری نزد ایرانیان و اعراب است زیرا با فطرت انسان و تجارب ذاتی او در ارتباط است و عشق قلب را به هیجان می آورد؛ غزل تنها تعبیر از تجربه ی گذشته ی انسان نیست بلکه گذشته و حال آدمی را در بر می گیرد و در آینده او تاثیر خواهد گذاشت. در ادبیات فارسی و عربی در دوره های متعدد، غزل جایگاه عظیمی را به خود اختصاص داده و بیش تر شعرا، در این نوع ادب شعر سروده و به زبان و زیبایی اندام و اخلاق او تغنی جسته اند و به توصیف عواطف، هیجانات درونی خود را به بهترین شکل پرداخته اند. این جستار کوتاه درصدد است تا عنصر غزل و درونمایه ی آن را در قرن چهارم در میان شعرای فارسی زبان و عرب زبان از خلال نمونه های شعری از شعر شاعران تبیین و تشریح نماید.