موانع فرهنگی گسترش دولت الکترونیکی در ایران

دولت الکترونیک که به اداره بخش عمومی کشورها مربوط است بر نوآوری، یادگیری سازمانی و کار آفرینی تاکید کرده و اصول سازمانی مدیریت دولتی را تغییر شکل میدهد. این ابزار شفافیت و استاندارد سازی در کشورهای مترقی، ضمن کاهش هزینه های عمومی، توانسته است کارایی و اثربخشی را در مدیریت سیستم اجتماعی ارتقا بخشیده و به تبع آن یک حکمرانی خوب را به منصه ظهور برساند. دولت الکترونیک باعث گسترش فرهنگ خود خدمتی شده و شهروندان را قادر می سازد تا آنجا که ممکن است به خود کمک و از هزینه ها و اتلاف وقت خود بکاهند. با توجه به اینکه پاسخ به نیازهای شهروندان یکی از مهم ترین وظایف دولت هاست، گسترش دولت الکترونیک در این زمینه یکی از نیازهای اساسی جوامع به شمار می آید زیرا در بر گیرنده توسعه و بکار گیری زیر ساخت های اطلاعاتی و هم چنین تدوین و اجرای سیاست ها، قوانین و مقررات لازم و تغییرات فرهنگی برای تسهیل عملکرد جامعه اطلاعاتی و دیجیتالی است. چرا که فرهنگ در این خصوص شیوه زندگی انسان ها است. در این مقاله، نویسنده سعی نموده وضعیت دولت الکترونیک در ایران را با وضعیت چهار کشور اروپایی لوکزامبورگ، آلمان، مونته نگرو و ایرلند مقایسه و سپس به بعد موانع فرهنگی گسترش آن در ایران بپردازد در این مقاله از روش مطالعات کتابخانه ای و اسنادی استفاده شده است.