تصویر پیامبر (ص) در شعر قرن هفتم با تکیه بر اشعار مولوی، عطار و عراقی

مداحی و ستایشگری همواره در زبان فارسی مورد توجه بوده است و از دیر باز شاعران در اشعار خود به مدح و ستایش بزرگان دین پرداخته اند و بدین وسیله آثار و اشعار خود را با نام آن ها متبرک و مزین نموده اند. در این میان، تصویرسازی هایی که در اشعار شاعران از پیامبر اسلام، حضرت محمد (ص) به چشم می خورد با توجه به جایگاه ویژه ایشان در بین مردم، از برجستگی خاصی برخوردار است. این تصویرسازی ها در قرون مختلف و با توجه شرایط سیاسی و اجتماعی حاکم بر آن دوره، متفاوت بوده است. در این مقاله سعی بر آن شده است تا تصویر پیامبر (ص) در قرن هفتم و در اشعار شاعران عارفی هم چون، مولوی، عطار و عراقی، بررسی شود و جایگاهی که دین و به ویژه پیامبر (ص) در این دوره به دلیل شرایط نابسامان اجتماعی پس از حمله مغول و گسترش عرفان به شکل بهتر و بوسیله ی ابن عربی، می یابد، نشان داده شود. نتایج این پژوهش نشان می دهد که تصویرهایی که از پیامبر (ص) در قرن هفتم در آثار شاعران دیده می شود، کاملا عرفانی بوده و از خفقان و سرخوردگی ناشی از شرایط بد اجتماعی آن روزگار ناشی می شود.