رویکردی نو به رابطه معماری و توسعه پایدار با تأکید بر نقش معماری بومی در جهت رسیدن به پایداری

معماری پایدار یکی از نمونه های موفق معماری است که چنان باظرافت با طبیعت درآمیخته است که گویی جزئی از بستر و محیط طبیعی است. این درآمیختگی با بستر و توجه به قابلیت ها و محدودیت های آن باعث همسو شدن معماری بومی و معماری پایدار شده است. با توجه به مشکلاتی که در حال حاضر دربخش مسکن و مصرف انرژی وجود دارد تحلیل و شناخت ویژگی های معماری بومی هر منطقه می تواند اطلاعات مفیدی را برای طراحی مناسب و بهینه در اختیار ما قرار دهد زیرا معماری بومی در درازمدت و بر اساس شرایط محلی شکل گرفته است و بخش زیادی از آن متوجه بافت های مسکونی می باشد این در حالی است که ما شاهد یک جدایی بین معماری بومی و معماری امروز هستیم. معماری بومی چه در بخش مسکونی و چه در بخش غیرمسکونی و همین طور تلفیق این دو در سطح وسیع تری به نام شهر، دارای ویژگی های منحصر به فردی است که ضمن توجه به مسایل زیباشناختی و حفظ محیط زیست پاسخگوی نیاز های اقلیمی هر منطقه نیز بوده است. فنون و قواعد به کار رفته در این معماری، بسیاری از مفاهیم نوین در عرصه معماری پایدار را در خود به وضوح دارد که این مقاله به بررسی این مفاهیم در معماری پایدار می پردازد. موضوع معماری بومی از قرن 18 میلادی به صورتی جدی مورد توجه علاقه مندان آن قرار گرفته و تاکنون نیز این علاقه و توجه ادامه داشته است. لیکن پس از سال 1960، در نتیجه رشد و گسترش معماری مدرن و ظاهر شدن کمبودهای آن و پدیدار گردیدن شک و تردیدهایی نسبت به این نوع معماری، مطالعات مربوط به معماری بومی با دیدگاهی نو و نیاتی جدید و در سطحی وسیع تر به وسیله محققین معماری مورد توجه قرار گرفت. اثرات این موج به کشور ما ایران نیز رسید و پس از انقلاب اسلامی با پدیدار شدن شرایط مساعدتر جامعه، با قوت و قدرت بیشتری پیگیری گردید. مقاله حاضر سعی دارد که به این مساله پرداخته و در این راستا مطالبی را ارائه نماید. هدف اصلی این تحقیق بررسی رابطه بین معماری و توسعه پایدار با تاکید بر معماری بومی می باشد؛ که با استفاده از مطالعات کتابخانه ای انجام گرفته است.