مطالعه تاثیر متاکائولن، میکروسیلیس و زئولیت بر چسبندگی بتن خودتراکم به عنوان لایه تعمیری بر بستر بتنی

در سال های اخیر توسعه در تکنولوژی بتن این امکان را فراهم نموده تا بتوان بتن خود تراکم تولید نمود که کارائی مقاومتی فراتر از بتن معمولی داشته باشد. چرا که بتن به عنوان یکی از پر مصرف ترین مصالح ساختمانی در جهان شناخته شده است. این نیاز و کاربرد گسترده بتن لزوم بررسی رفتار و عوامل موثر بر رفتار آن را آشکار می سازد. در این مقاله، تاثیر پوزولان متاکائولن، میکروسیلیس و زئولیت بر چسبندگی و مشخصات بتن خود تراکم تازه و سخت شده مورد بررسی قرار گرفته است. به این منظور ده طرح اختلاط با نسبت 5، 10 و 15 درصد وزنی سیمان از هر سه پوزولان ساخته شده است. نسبت آب به سیمان در تمام نمونه برابر 0.36 می باشد و از 1.2 درصد فوق روان کننده استفاده است. نمونه ها تحت آزمایش جریان اسلامپ، مقاومت فشاری و مقاومت چسبندگی قرار گرفته اند. نتایج نشان می دهد که ضعیف ترین چسبندگی برای نمونه های حاوی زئولیت است و علی رغم کم تر بودن مقاومت فشاری نمونه های دارای متاکائولن، این نمونه ها به علت ویژگی های رئولوژیکی بهتر، وجود منافذ کم تر در مرز دو لایه تعمیری و بستر و هم چنین جمع شدگی و ریز ترک های کم تر، چسبندگی بهتری به بتن بستر را تجربه کرده اند.