عدالت محیطی به مثابه عنصر حیاتی عدالت اجتماعی با تأکید بر مفهوم مشارکت عمومی و رویکرد قابلیت

عدالت محیطی مفهومی گسترده است و به طور کلی به توزیع منصفانه ی آثار محیطی، کالاها و خدمات بین مردم یک منطقه، یک کشور و همچنین میان نسلهای بشر و جهان طبیعی اشاره می کند. عدالت محیطی یکی از عناصر حیاتی عدالت اجتماعی است. سه معیار برای تعریف کلی عدالت اجتماعی وجود دارد: نخست، عدل و انصاف، که بر اساس آن، آنچه از جامعه به فرد میرسد باید بر مبنای میزان مشارکت او در جامعه باشد؛ دوم، برابری، یعنی همهی افراد بایستی فارغ از میزان مشارکت یا نیاز به یک میزان از جامعه سهم داشته باشند، سوم، رفاه، به این معنا که آنچه افراد دریافت می کنند می بایست متناسب با نیازشان باشد. از سوی دیگر با تأکید دین اسلام بر بحث عدالت اجتماعی، و بیان این مفهوم که عدالت یک مفهوم نسبی است و ابعاد آن متناسب با شرایط جامعه تعریف می شود؛ در این پژوهش بر بعد اجرایی و چگونگی تحقق آن پرداخته شده است. تئوری "مشارکت عمومی" و "رویکرد قابلیت" به عنوان یک وجهه عملی در اجرای عدالت محیطی و دامنه مفهومی آن بررسی شده است. مفهوم بازنمایی و مشارکت یک بحث تعیین کننده در عدالت محیطی است، اینکه چه گروه هایی از افراد در برنامه ریزی و تصمیم گیری پیرامون مسائل شهری و محیط های طبیعی دخیل هستند و برای اینکه عدالت در مشارکت عمومی مردم جامعه صورت گیرد چه راهکارهایی می تواند بکارگرفته شود.