سکونتگاه های غیررسمی چالشی فراروی توسعه پایدارشهری و نقش برنامه ریز شهری در برون رفت از آن

سکونتگاه های غیررسمی از جمله چهره های بارز فقر شهری به شمار می روند که در درون یا مجاور شهرها به شکل خودرو، و فاقد مجوز و برنامه ریزی، با تجمعی از اقشارکم درآمد و سطح نازلی از کمیت و کیفیت زندگی شکل می گیرند. این سکونتگاه ها در ایران مانند بسیاری از دیگر کشورهای جهان، پدیده ای روبه رشد بوده که شهرهای کشور را بامسائل جدیدی روبرو ساخته است و به سبب ایجاد فقر و گسترش آن و نیز به مخاطره انداختن محیط زیست و تحمیل هزینه های سنگین برای حل مشکلات، تهدیدی برای پایداری و انسجام جامعه شهری تلقی می شود. به همین دلیل در کشورهای صنعتی و نیز کشورهای در حال توسعه و از جمله ایران، حاشیه نشینی و اسکان غیررسمی مهم ترین موضوع بحث برنامه ریزان شهری و منطقه ای شده است چرا که دستیابی کامل به توسعه پایدار را در گرو حل مساله اسکان غیررسمی می بینند و در پی ارائه راهکارهای صحیح در برخورد با این پدیده می باشند. این پژوهش با روش توصیفی– تحلیلی صورت گرفته به طوری که ابتدا با مراجعه به منابع کتابخانه ای و اسنادی، به تشریح مسئله و تدوین نظریه های منتخب برنامه ریزی جهت پاسخ گویی به مشکلات این سکونتگاه ها پرداخته شده و سپس براساس نظریه های تدوین شده به تحلیل مشکلات و تبیین نقش برنامه ریز شهری برای برون رفت از آن پرداخته است و به این نتیجه رسیده است که برنامه ریز شهری از طریق به کارگیری سازوکارهای مناسب و همکاری با اجتماعات محلی، می توانند روند بهسازی و ساماندهی این سکونتگاه ها را بهبود و سرعت بخشد تا از آن ره شهرها بتوانند به سمت پایداری گام بردارند.