مدیریت نوسازی و طراحی بافت های تاریخی شهری در راستای توسعه پایدار

در بهسازی و نوسازی شهرها، بافت های تاریخی به عنوان هویت و تبلور فرهنگ شهری، مورد تاکید قرار می گیرند. بنابراین بافت های تاریخی یکی از ارکان ارزشمند و هویت بخش در شهرها می باشد. عناصر، بناها و نحوه شکل گیری شبکه های عبور و مرور در هر بافت تاریخی نشان از نحوه زندگی اجتماعی ساکنین آن شهر دارد. هدف از انجام این پژوهش بررسی مدیریت نوسازی و طراحی بافت های تاریخی شهری در راستای توسعه پایدار می باشد. بافت تاریخی مجموعه ای منسجم از معماری، فرهنگ، اقتصاد و تبادلات اجتماعی یک ساختار شهری با پیشینه تاریخی باعث می شود که بافت های تاریخی به مرور زمان پدید آیند. وجود بافت تاریخی متمایز از سایر بافت های شهر بر اهمیت و جذابیت آن شهر می افزاید و کل بافت تاریخی شهر را به عنوان یک جاذبه مطرح می کند. یکی از بهترین روش های حفظ بناهای تاریخی، زنده نگه داشتن بنا به لحاظ کاربری است. در سال های اخیر بسیاری از مدیران شهری و کلان شهرهای ایران از جمله مشهد، تهران، اصفهان و تبریز، اهواز، یزد، بوشهر و بسیاری دیگر از شهرهای کشور به جان بافت های تاریخی و قدیمی شهرها افتاده اند و به دلیل مدرنیزه شدن و بهانه حفظ جان انسان ها از بلایا، با تخریب این مکان ها دست به ساخت مجتمع ها، پاساژ و یا دیگر مکان های پر سود تجاری زده اند و با صدایی رسا از این عمل خود به افتخار یاد می کنند. بنابراین به نظر می رسد حفظ و نگهداری بناهای تاریخی یکی از وظایف مدیران و مسئولان کشور می باشد. در این زمینه موارد مهمی که در احیاء بافت های تاریخی مورد توجه واقع است تلفیق و ایجاد یک همجواری منطقی بین بافت های قدیمی و جدید، بدون ایجاد کم ترین مشکل می باشد که همواره این مسئله در احیاسازی بافت های تاریخی از پیچیده ترین موارد بوده است.