ارتباط پایداری با ارزش های بوم گرایی

امروزه معماری پایدار را عنصری می شناسند که چند دهه از معرفی و مطرح شدن آن می گذرد و راه حل ها و پیشنهادات زیادی به واسطه آن در جهت حل بحران های عصر امروز ارایه شده است. و لیکن مسایل و مشکلات ایجاد شده بر سر راه معماری پایدار هم چنان پای برجاست. توجه به ارزش های معماری بومی و توسعه و شناخت آن ها ممکن است منجر به رفع موانع گردد. در فرآیند تکامل معماری بومی می توان شاهد انعکاس متبحرانه برخی روابط اجتماعی، اقتصادی با محیط طبیعی و نمادهای فرهنگی بوده، بنابراین سلسله مراتب و پیوستگی موضوعات مورد نظرمعماری پایدار در معماری بومی قابل رویت است. مفهوم معماری پایدار، چه به عنوان خلق فضای انسانی و تنظیم رابطه ی انسان و محیط فیزیکی و چه به عنوان محصول این فرایند، همواره با محیط پایدار، درآمیخته و در چارچوبی کلی می توان این معماری را، فعالیتی تعبیر کرد «برای خلق محیط پایدار انسان ساخت». اکنون سوال این است چگونه می توان ارزش های معماری بومی را با رویکرد پایداری مرتبط ساخت؟ آن چه که هویداست که رد پای پایداری در معماری بومی ایران زمین از قدیم الایام به چشم می خورد و آن را در زمان و مکان خودش حفظ کرده است. مفهوم پایداری اغلب به عنوان مقیاس ارزش یک سبک و متد به کاربرده می شود و به معنی ایجاد یک فرآیند قابل تکرار است. در این مقاله سعی شده است با معرفی معماری پایدار و به دنبال آن معماری بومی و عناصر پیوسته با معماری بومی بررسی گردد و در انتها با معرفی نقش و ویژگی های فرهنگی و اقلیمی معماری بومی به چگونگی ارتقای توسعه پایدار دست یافت. روش تحقیق توصیفی - تحلیلی و جمعآوری اطلاعات به روش کتابخانه ای می باشد.