ارتباط برخی فاکتورهای پیکرسنجی منتخب و میزان تمرین پذیری در اوج توان پسران نابالغ

زمینه و هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی میزان تمرین پذیری کودکان پسر 7 تا 12 ساله در فعالیت های انفجاری و ارتباط آن با برخی شاخصه های پیکرسنجی است.

روش کار: در این پژوهش نیمه تجربی با طرح تحقیقاتی پیش آزمون پس آزمون، از میان جامعه در دسترس 126 نفر (سن: 1.89±9.93) انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه مداخله 1 و 2 به ترتیب شامل 68 و 58 نفر قرار گرفتند. گروه مداخله 1 شش هفته تمرینات توانی، مهارتی و بازی فوتبال (سه جلسه در هفته) در مقابل گروه مداخله 2 فقط تمرینات مارتی و بازی فوتبال را مشابه با گروه 1 دریافت کردند. به منظور بررسی تغییرات اوج توان در هر دو گروه قبل و بعد از دریافت این تمرینات از آزمون پرش ارتفاع استفاده شد. موازی با انجام این تمرینات شاخص های پیکرسنجی منتخب اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل داده ها با نرم افزار spss نسخه 21 انجام شد.

یافته ها: تغییرات اوج توان به صورت معنیداری در گروه مداخله 1 بالاتر بود (0.05p<). هم چنین بین این تغییرات و وزن، سن، دور ساق، دور ران، ساق به دور ران و ارتفاع ساق به طول ران ارتباط معنی داری مشاهده شد؛ که به ترتیب دارای ضرایب همبستگی، 0.23-، 0.38، 0.12، 0.28، 0.33-، 0.21- است.

 نتیجه گیری: این یافته ها نشان داد شاخص های پیکرسنجی می تواند به عنوان یک فاکتور مهم در پیش بینی تمرین پذیری افراد مورد توجه قرار گیرد و در استعدادیابی برای رشته های ورزشی توانی با الگوی مشابه پرش سارجنت مورد توجه قرار گیرد.