اثر تمرینات کنترل قامت در شرایط تکلیف دوگانه در مقابل تکلیف منفرد بر تعادل دانش آموزان سندرم داون

زمینه و هدف: مشکلات نقص در کارهای شناختی و حرکتی افراد سندرم دارون سازگاری با اعمال زندگی روزمره و استقلال شخصی آن ها را دشوار نموده، به این منظور هدف تحقیق ما بررسی اثر تمرینات کنترل قامت در شرایط تکلیف دوگانه در مقابل تکلیف منفرد بر تعادل دانش آموزان سندرم داون می باشد.

روش کار: در این تحقیق 24 دختر و 8 پسر دانش آموز سندرم داون آموزش پذیر شهر کرمان با میانگین سنی 10.63 سال شرکت داشتند. شرکت کنندگان در سه گروه 10 نفری، هر گروه 8 نفر دختر و 2 پسر، تکلیف دوگانه و تکلیف منفرد و گروه کنترل تقسیم شدند. دو گروه تجربی تمرینات را به مدت 24 جلسه 45 دقیقه ای انجام دادند. تعادل افراد با استفاده از خرده آزمون تعادل یروینینکز- اوزرتسکی سنجیده شد. پس آزمون 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین و آزمون پیگیری سه روز، یک هفته، یک ماه و دو ماه پس از آخرین جلسه تمرینی گرفته شد.

یافته ها: جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون اندازه های مکرر در سطح معنی داری 0.05p< استفاده شده است، نتایج یافته ها نشان داد که بین نمرات آزمودنی ها در 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، سه روز بعد، یک هفته بعد، یک ماه بعد و دو ماه بعد تفاوت معنادار وجود دارد (0.05< 0.016p=- مقدار) به عبارتی میانگین نمرات تعادل افراد سندرم داون در اندازه گیری مکرر از لحاظ آماری معنادار است.

 نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان می دهد که، تمرینات کنترل قامت در شرایط تکلیف دوگانه و منفرد باعث بهبودی تعادل دانش آموزان سندرم داون شده و اثرات این تمرینات در دو گروه ماندگار بوده اما افرادی که در شرایط تکلیف دوگانه تمرین کردند عملکرد بهتری را نسبت به گروهی داشتند که با شرایط تکلیف منفرد تمرین کرده بودند و سطح ماندگاری اثر تمرینات در افراد گروه تکلیف دوگانه نسبت به گروه تکلیف منفرد سطح بالاتری از ماندگاری را داشته.