اثر بخشی مشاوره گروهی با رویکرد امید به زندگی بر ارتقاء روابط مثبت معلولان جسمی حرکتی شهرکرد

هدف از انجام این پژوهش، بررسی میزان اثربخشی مشاوره گروهی با رویکرد امید به زندگی بر ارتقاء روابط مثبت معلولان جسمی حرکتی شهرستان شهرکرد در سال 1394 است. این پژوهش با استفاده از پژوهش های نیمه آزمایشی و دارای طرح پژوهش پیش آزمون ـ پس آزمون با گروه آزمایش و کنترل انجام گرفته است. برای انجام پژوهش تعداد 50 معلول جسمی حرکتی در دو گروه آزمایش و کنترل مورد آزمون قرار گرفته است. ابزار اندازه گیری در پژوهش پرسشنامه بهزیستی روان شناختی (سوالات مربوط به مولفه ارتقاء روابط) از پرسشنامه استاندارد ریف است. گروه آزمایش طی 8 جلسه ی 75 دقیقه ای آموزش امید به زندگی را دریافت کردند. نتابج پژوهش با استفاده از تحلیل کواریانس بیان گر آن است که بین میانگین نمره روابط مثبت با دیگران (p=0.001) گروه های آزمایش و کنترل تفاوت معنادار وجود دارد. در نتیجه می توان گفت ارائه آموزش امید به زندگی بر روی افزایش روابط مثبت با دیگران در معلولان جسمی حرکتی تاثیر مثبت دارد.