احساس تعلق در دبستان معلولین جسمی حرکتی

در کشور ایران کودکان معلول مشکلات زیادی برای تحصیل دارند و با آنکه این افراد جزئی از جامعه هستند و دارای قابلیت های زیادی هستند، به آن ها توجه قابل قبولی نمی شود. و ضرورت دارد این افراد نیز بتوانند درس بخوانند و در جامعه حضوری فعال و قابل قبول داشته باشند. هدف این پژوهش بررسی ابعاد احساس تعلق به محیط مدرسه شبانه روزی معلولین جسمی-حرکتی است. از این رو با تدقیق در کتب و مقالات معتبر ادبیات مربوط به مبانی نظری در مورد کودکان، معلولیت و احساس تعلق به مکان بررسی شد. به منظور شناسایی این مفاهیم پرسشنامه ای طرح گشت تا بتوان به اهداف و فرضیه های مطرح در این پژوهش پاسخ گفت. پرسشنامه مذکور محقق ساز با آلفای کرون باخ 0.88 بوده که طی یک بازه زمانی مناسب در میان مربیان سه مدرسه گل ها، شوریده و احسان واقع در شهر شیراز توزیع و پاسخ داده شد. پرسشنامه های از طریق نرم افزارهای spss آنالیز و ارزیابی شد. در این فرایند از آزمون های آماری کولموگروف–اسمیرنوف، واریانس، anova و ... استفاده شد. نتایج به دست آمده حاکی از آن بوده است که عوامل کالبدی، اجتماعی، احساسی و ادراکی جنبه های حس تعلق به مدرسه در بین کودکان معلول هست. و هم چنین نتایج این پژوهش نشان داد عوامل کالبدی و ادراکی مهمترین تأثیر را در ارتقاء احساس تعلق کودکان معلول نسبت به مدرسه دارد.