ارائه الگوی بهینه بافت در مجموعه فرهنگی جزیره هرمز

طراحی همساز با اقلیم درکنار فراهم کردن شرایط آسایش حرارتی، موجب کاهش مصرف انرژی های تجدیدناپذیر می گردد. جزیره هرمز با قرار گرفتن در دهانه تنگه هرمز دارای موقعیت بسیار ممتازی در جهت اقتصاد جنوب ایران است و دارای اقلیم ویژه ای می باشد. به دلیل موقعیت جغرافیایی جزیره و جهت رشد و توسعه همه جانبه آن، ضروری است که مجموعه های فرهنگی ای برای گردشگران و مردم بومی پیش بینی شود که بتواند علاوه بر افزایش تعاملات اجتماعی، آسایش حرارتی را فراهم کند و هماهنگ با اقلیم خاص جزیره باشد. هدف مقاله پیش رو استخراج راهکارهایی برای تعییین الگوی بهینه بافت در طراحی مجموعه فرهنگی در اقلیم گرم و مرطوب و به طور خاص جزیره هرمز می باشد. پژوهش حاضر به روش توصیفی-تحلیلی به بررسی اطلاعات کتابخانه ای، نمونه های طراحی اقلیمی و نیز مطالعات میدانی معماری بومی جزیره هرمز می پردازد. نتایج تحقیق پیرامون شرایط آب و هوایی جزیره هرمز، نشان می دهد که تابش و رطوبت بالا دو مسئله اصلی اقلیم منطقه می باشد. بنابراین طراحی همساز با اقلیم در جهت پاسخگویی به این دو مسئله، بدنبال بهره گیری از حداکثر تهویه طبیعی و به حداقل رساندن میزان جذب حرارتی و هم چنین فراهم کردن بیش ترین میزان سایه اندازی در اقلیم گرم و مرطوب می باشد. از این رو گفتار حاضر، به بررسی، تحلیل و ارائه الگوی بهینه بافت در طراحی مجموعه فرهنگی در اقلیم گرم و مرطوب جزیره هرمز که شامل پنج بخش: جهت گیری بناها و معابر، چیدمان و آرایش ساختمان ها و معابر، تناسبات و فرم کالبدی بناها، موقعیت و نوع پنجره ها و محوطه سازی در بافت است، می پردازد.