چگونگی سازوکار نشانه و تولید معنا در اثر معماری بر اساس روش پساساختارگرایی در نشانه شناسی

با توجه به اینکه نشانه ها به عنوان شاخص ترین عوامل معنایی در ایجاد تداعیات ذهنی، می تواند عاملی موثر در ارتقاء حس مکان در ارتباط با مخاطب باشند، لذا این تحقیق با تکیه بر اصول علم نشانه شناسی به بررسی فرآیندهای تاویل پرداخته و چگونگی تاثیر نشانه ها، در ادراک فضا را به عنوان عاملی موثر در مکانمند نمودن فضا مورد بررسی قرار داده است و نشان می دهد که چگونه به کارگیری دانش نشانه شناسی در طراحی معماری منجر به بازتولید معانی، مفاهیم پنهان و ارزش های ایرانی و در نتیجه ارتقاء جنبه های ارتباطی و افزایش حس تعلق به مکان در مخاطب می گردد. هدف از انجام این پژوهش، ارائه ایده های عام طراحی معماری کاربردی و تجربه پذیر از فرآیند طراحی با در نظر گرفتن مبانی نشانه شناسی با تکیه بر روش پساساختارگرایی در معماری می باشد. روش تحقیق حاضر، تطبیقی و استدلالی است که در این راستا مبانی نشانه نشانی در دیدگاه های مختلف مطرح شده، و در نهایت بر اساس دو مدل کلی ساختارگرایی و پساساختارگرایی مقایسه و تحلیل گردیده است و ایده های عام طراحی معماری کاربردی بر اساس روش پیشنهادی (پساساختارگرایی) تبیین شده است. استفاده از این ایده های پیشنهادی در فرآیند طراحی به دلیل ماهیت تجربی و هماهنگی محتوایی و صوری با مبانی نشانه شناسی، درک مسیر پیچیده طراحی را ممکن ساخته، و در حل مسائل معماری، برای طراحان موثر می باشد.