بررسی رویکرد قرآن پژوهی پروفسور توشی هیکو ایزوتسو

بررسی رویکرد قرآن پژوهی پروفسور توشی هیکو ایزوتسو

دست یابی و کشف معنای متن قرآن کریم موضوعی است که در سابقه تاریخی اسلامی آن با عنوان تفسیر شناخته می شود. موضوعی که در رویکرد استشراقی آن با معناشناسی  مرتبط می شود. برای معناشناسی، ساختگرای واژگانی یکی از شاخای معناشناسی است که ایزوتسو رویکرد درزمانی آن را در حوزه قرآنی بر پایه نظریه معنایی لئو وایسگربر و زبانشناسی قومی ارائه کرده است. ایزوتسو در معناشناسی قرآنی خود، زاویه جدیدی از مطالعات مفهومی و واژگانی قرآن را معرفی کرد که مباحث مطرح در آن بویژه ترسیم شبکه معنایی مفاهیم،  اثر مهمی در ارائه تصویری به هم پیوسته از مفاهیم و واژگان قرآنی داشته است. روشمندسازی مطالعات معنایی در قرآن و ارائه نگاهی در زمانی در مطالعات واژگانی می تواند از دستاوردهای مهم روش معناشناختی ایزوتسو محسوب شود، اما در کنار نقاط قوت این روش باید از نقاط ضعف آن نیز سخن گفت.

روش معناشناسی قومی ایزوتسو بدلیل مبتنی بودن بر شکل افراطی فرضیه نسبیت زبانی یا فرضیه ساپیرـ ورف با نقدهای جدی روبرو است. از جمله می توان به رویکرد افراطی به نقش زبان در تفکر و تحلیل مباحث زبانی از جهت جهان بینی قومی اشاره کرد. همچنین روش معناشناسی قرآنی ایزوتسو در پاره ای از مبانی از جمله تشکیل میدان های معنایی نیازمند بررسی های علمی بیشتری است. این مقاله به در صدد بررسی روش معناشناسی ایزوتسو و نقد مبانی وی در این حوزه است که زمینه بهره گیری مناسب تر از معنا شناسی را فراهم خواهد ساخت.