ترکیب معماری اکولوژیکی و فناوری های نو در کاهش مصرف انرژی در مناطق کوهستانی (نمونه مورد مطالعه کلان شهر تبریز)

بعد از بیان مخاطرات تخریب محیط زیست و گرم شدن کره زمین و به خطر افتادن نیازهای نسل آینده توسط حافظان محیط زیست و تشکیل سازمانها و نهادهای حافظ طبیعت، اصطلاح «توسعه پایدار» به عنوان شعار قرن بیست و یکم مطرح گردید. دانش های مختلفی از جمله علم معماری به حمایت از این شعار برخواسته و درصدد همراهی با اصول و اهداف آن می باشد. معماری بومی که برگرفت از فرهنگ، اقلیم، معیشت و اقتصاد ساکنان می باشد، در هر منطقه دارای شیوه ی اجرای، فرم و مصالح مختص به خود بوده، که براساس دانش و تجربه چندین صدساله ساکنان آن ناحیه شکل گرفته است. طراحی ها، جهت گیری فرم و کلیه عناصر شکل دهنده به این معماری بر اساس اقلیم منطقه و شناسایی عوامل مفید و غیرمفید اقلیمی توسط بومیان در جهت بهره گیری از انرژی های رایگان و تجدیدپذیر برای خلق شرایط آسایش ساکنان به وجود آمده است. در این پژوهش نگارندگان درصددند تا با الگوبرداری از عناصر شاخص معماری بومی اقلیم سرد و کوهستانی کلان شهر  تبریز و تلفیق آن با فناوری های جدید به بیان ایده ها و پیشنهاداتی در جهت کاهش استفاده از سوختهای فسیلی و به تبع آن کاهش مصرف انرژی بپردازند. به این منظور بر اساس مطالعات کتابخانه ای و به روش تجزیه و تحلیل عناصر معماری بومی منطقه مورد پژوهش را شناسایی و ضمن ارائه تعاریفی از فناوری های جدید، آنها را معرفی نموده و در جهت بهینه سازی مصرف انرژی با شاخص کردن عناصری از معماری بومی مانند جهت گیری، فرم بنا، بهره گیری از عناصر اقلیمی و ... پیشنهاد استفاده از دیواره های دوجداره به جای دیوارهای قطور، استفاده از پنجره های دوجداره به جای پنجره های معمول، و دیگر عناصری که در مقاله گنجانده شده، نموده اند تا ضمن سبک سازی بنا مصرف انرژی را کنترل یا کاهش دهند.