تفسیر تطبیقی آیه انذار از منظر علّامه طباطبایی و ابن تیمیّه

تفسیر تطبیقی آیه انذار از منظر علّامه طباطبایی و ابن تیمیّه

ولایت از جمله مقاماتی است که شیعه پس از رحلت پیامبر اکرم (ص) به پیروی از آن حضرت و ائمه اهل بیت (ع) آن را حق مسلم امیر المؤمنین «علی بن ابی طالب» می دانند. رسول گرامی اسلام ‏(ص) ‏در روزهای متعددی از جمله یوم الانذار و غدیر خم از جانب خداوند متعال مأمور اعلام این مطلب بودند، بی‌شک علی‌بن‌ابی‌طالب (پس از پیغمبر اکرم) والامقام‌ترین انسانی است که پا به عرصه‌ وجود‌ گذاشته‌، که به‌فرموده نبی مکرم، جز خداوند متعال و وجود مبارک حضرتش، کسی‌ او‌ را به‌حقیقت نشناخته است.

آیه ای که بر پیامبر خدا نازل شده و به انذار خویشان نزدیکش دستور داده است، آیه وَأَنذِرْ عَشِیرَتَکَ الْأَقْرَبِینَ است. انذار به معنای ترساندن و در اصطلاح به هشدار دادنی که مایه ترس است گفته می‌شود. پیامبران طی مأموریت الهی خود از ابزارهای گوناگونی چون انذار و تبشیر برای ارشاد و برانگیختن مردم به سوی بعضی از کارها و اجتناب دادن آنان از برخی دیگر بهره برده‌اند.

پیامبر رسالت خود را در سه مرحله به اجرا گذاشتند و آن را با دعوت خویشاوندان نزدیکش آغاز نمود چراکه وقتی مردم مشاهده کنند الگویشان (پیامبر) و خویشاوندان نزدیکش پیش از همه مورد انذار پروردگار هستند، آن‌ها نیز به راحتی به حقانیت پیامبر و رسالتش ایمان می‌آورند. آیه انذار از ادله محکم ولایت علی می باشد و روایات معتبر از فریقین بر این امر دلالت می کنند. ولی نویسندگان مکتب بنی امیه با جعل روایات ساختگی خواسته اند دلالت آیه را از ولایت منحرف کنند.