حلال و حرام از منظر فقه و حقوق اسلامی و تاثیر آن بر تربیت فرزندان

حلال و حرام از منظر فقه و حقوق اسلامی و تاثیر آن بر تربیت فرزندان

خوراک انسان همانند دانه ای است که در زمین کشاورزی به بار می نشیند. اگر حلال و پاکیزه باشد، اثر آن در بدن آشکار خواهد شد و از همه اعضا و جوارح چنین آدمی جز نیکی نخواهد تراوید. در مقابل، الگو آن خوراک، پلید و حرام باشد، قلب را کدر و تیره خواهد کرد. از این رو غذا بر روی جسم و روح انسان اثر می گذارد. اسلام نیز با کنکاش در هر دو موضوع به انسانها می گوید که غذای طیّب و حلال بخورند. برای نمونه، خداوند فرموده است: ای مردم! از آنچه در زمین، حلال و پاکیزه است، بخورید و از برنامه های شیطان پیروی نکنید که دشمن آشکاری است.

همچنین بارها انسان را از خوردن مال حرام باز می دارد، آنجا که میفرماید: آنان که ربا میخورند، برنخیزند مگر مانند آن که به وسوسه و فریب شیطان، دیوانه و بی خرد شده باشند. اینان چون در مال حرام غوطه ورند، می گویند: معامله و ربا فرق ندارد، حال آن که خداوند، داد و ستد را حلال و ربا را حرام کرده است. هرکس پس از آن که پند و اندرز کتاب خدا به او برسد، از این کار حرام دست بردارد، خدا از گذشته او درمی گذرد و فرجام کارش با خدا است و کسانی که از این کار زشت خود دست نکشند، اهل جهنماند و در آنجا جاوید خواهند ماند.

قرآن مجید در سورهی قصص، هنگام بیان داستان کودکی موسی(علیه السلام) می فرماید: ما از پیش، شیر همه ی زنان شیرده را بر او حرام کرده بودیم. خواهرش گفت: آیا میخواهید شما را به خاندانی راهنمایی کنم که سرپرست این کودک باشند، خانوادهای که خیرخواه این کودک هستند؟ این آیه کریمه در ظاهر می گوید ما شیر زنان شیرده را بر موسی (علیه السلام) حرام کردیم تا بدین وسیله او را به مادرش برگردانیم. پیام باطنی این آیه آن است که اگر قرار است موسی (علیه السلام) در آینده بساط فرعون و فرعونیان را برچیند و در کوه طور با خدای خود سخن گوید، باید از همان آغاز، لقمه حلال بخورد.