تولید سیمان و بتن از دیدگاه حفظ منابع طبیعی و محیط زیست

کمبود شدید سیمان در کشور تا دوسال پیش سبب گردید که کوشش بر ازدیاد میزان تولید متمرکز شود و در این میان به کیفیت سیمان و محیط زیست توجه کافی مبذول نگردید و خسارات زیادی را بوجود آورد. هم اکنون تولید سالیانه سیمان به 24 میلیون تن رسیده است و بزودی این میزان به 32 میلیون تن خواهد رسید. میزان تولید فعلی همراه با کند شدن آهنگ ساخت و ساز جوابگوی میزان مصرف کنونی می باشد ولیکن برای توسعه و رشد کشور و نزدیک تر شدن به سطح زندگی کشورهای پیشرفته صنعتی لازم است مصرف سرانه سیمان کشور از سالیانه 400 کیلوگرم فعلی به 1000 کیلوگرم برسد که این رشد نیاز به افزایش تولید دو برابر خواهد داشت.مطالعات نشان داده است تولید سیمان پرتلند علاوه بر آنکه مقادیر معتنابهی از منابع طبیعی مانند سنک آهک و سوخت های فسیلی وغیره را از بین می برد بازاء هر تن سیمان تولید شده حدود یک تن گاز دی اکسید کربن که یکی از گازهای گلخانه ای آلاینده محیط زیست می باشد نیز ایجاد می شود. در قطعنامه سال1997  kyotoسازمان ملل، کلیه کشورهای جهان متعهد شده اند که سطح تولید گازهای کلخانه ای درجهان را به شدت کاهش دهند و به کمتر از میزان تولید شده در سال 1990 برسانند. باتوجه به اینکه تخمین زده می شود حدود 7 درصد از گاز co₂تولید شده درجهان توسط صنعت سیمان باشد لذا لازم است تولید کنندگان سیمان در این رابطه اقدام جدی صورت دهند. بنابراین امروزه تولید کنندگان سیمان با مسئله دو گانه ای مواجه اند. از طرفی لازمست میزان تولید خود را به حدی افزایش دهند تا ساخت و ساز کشور به سطح کشورهای پیشرفته نزدیک شود و از طرف دیگر باید منابع طبیعی را بی رویه هدر ندهند و از آلوده شدن محیط زیست وایجاد گازهائی که به شدت موجودیت آینده بشر درسطح کره زمین را تهدید می کنند جلوگیری نمایند. مسئله جدی دیگری که برسرراه صنعت سیمان و بتن قرار دارد آنست که سیمان پرتلند با آن همه مشکلات یاد شده تولید می گردد ولیکن درنهایت بتن حاوی آن از دوام کافی برخوردار نبوده و خود باعث تشدید مسائل فوق می گردد. سیمان های امروزی گو اینکه نسبت به سیمان های پنجاه سال گذشته مقاومتی چندین برابر دارند ولیکن این بهبود در مقاومت همراه با اصلاح مشابهی در دوام بتن نبوده است. بنابراین در قرن حاضر باید سیمانهای با ترکیبات تکمیل شده توسعه یابند که بتوانند نه تنها با محیط زیست سازگار باشند بلکه مسائل کمتری دررابطه با دوام بتن ایجاد نمایند. در این مقاله پیشنهاداتی برای نیل به این اهداف ارائه گردیده اند تا باشد که صنعت سیمان و بتن بتواند از توسعه ای پایدار برخوردارگردند.