بررسی علل شکست ترمیم های دو سطحی آمالگام در دانشکده دندان پزشکی یزد

زمینه: دوام بالینی هر ترمیم جزء ویژگی های اولیه انتخاب ماده ترمیمی است. شکست بالینی زمانی است که ترمیم از آن پس بهره دهی نداشته و خطر بیشتری را به همراه داشته باشد.

هدف: مطالعه به منظور تعیین علل شکست ترمیم های دو سطحی آمالگام انجام شد.

مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی در سال 1383 در دانشکده دندان پزشکی یزد انجام شد. از بیمارانی که در طی یک سال در این دانشکده درمان شده بودند، جهت انجام معاینه مجدد دندان ها به صورت تلفنی یا مکاتبه ای دعوت به عمل آمد. تعداد 69 بیمار (220 دندان زنده با ترمیم آمالگام دو سطحی) توسط یک نفر معاینه شدند. روش های تشخیص شامل مشاهده مستقیم، سوند، نخ دندان، رادیوگرافی، چگونگی رعایت بهداشت دهان و دندان و پرسش نامه مربوط به سؤال های قابل بیان بود که توسط بیماران تکمیل شد. داده ها با آزمون آماری دقیق فیشر تجزیه و تحلیل شدند.

یافته ها: از 220 دندان ترمیمی، شکست های قابل مشاهده %74.1 و قابل بیان %32.3 بود. موارد قابل مشاهده شامل %25.5 اورهنگ، %15 عود پوسیدگی، %7.3 تماس پروگریمالی غلط، %4.1 شکستگی ترمیم، %3.6 کاروینگ نامناسب، %3.6 پریدگی لبه، %1.4 گپ (درز) و %0.5 افتادن ترمیم بود، موارد قابل بیان شامل %13.2 گیر غذایی، %12.7 حساسیت به سرما، %5.9 حساسیت به گرما، %3.2 حساسیت به فشار، %3.2 ناراحتی لثه ای، %2.3 درد خود به خود و %15.8 عدم رعایت دقیق بهداشت دهان و دندان که از این تعداد 78 ترمیم مربوط به مردان و 142 ترمیم مربوط به زنان بود.

نتیجه گیری: علیرغم معنی دار نبودن نتایج به دست آمده در این مطالعه، اعمال نظارت بیش تر و یادآوری مطالب عنوان شده به منظور انجام ترمیم ایده آل توسط اساتید احساس می شود.