اثر دوزهای فوق العاده ناچیز مرفین بر روی تشنج القاء شده با پنتیلن تترازول (ptz)

در مدل کیندلیگ تحریکات ضعیف و مکرر الکتریکی یا شیمیایی سبب افزایش تحریک پذیری نورون ها و کاهش آستانه ایجاد تشنجات صرعی می گردد. با توجه به توزیع فراوان اوپیوئیدهای ادوژن و گیرنده های آنها در نواحی مختلف مغز و اثر دوگانه مرفین در دوزهای مختلف بصورت کاهش یا افزایش تحریک پذیری و آستانه درد، در مطالعه حاضر اثرات دوزهای فوق العاده ناچیز مرفین بر روی کیندلیگ شیمیایی القاء شده با ptz مورد بررسی قرار گرفته است. از موش های صحرایی نر بالغ (200-250 gr) نژاد wistar استفاده شد. برای القاء کیندلیگ، پنتیلن تترازول (ptz 32 mg/kg i.p.) با فواصل 24 ساعته در 12 نوبت متوالی تزریق شد. 30 دقیقه قبل از تجویز ptz، در گروه های مختلف (7≤n≤9) سالین با دوزهای مختلف مرفین (10 mg/kg, 10μg/kg, 1μg/kg,%1μg/kg i.p.)تجویز شد و سپس حالات تشنجی تا 30 دقیقه بعد از هر نوبت روزانه تجویز ptz ثبت گردید. دوز 10 mg/kg مرفین قادر بود شدت تشنجات را در مقایسه با گروه کنترل افزایش دهد (p<0.001) و باعث تشدید روند کیندلیگ شود. در صورتی که دوز 10mg/kg مرفین شدت تشنجات را کاهش داده (p<0.05) و کیندلیگ را به تعویق انداخته است. در توضیح اثرات متضاد یافت شده در این پژوهش باید گفت که همانطور که نشان داده شده مرفین در دوزهای فوق العاده ناچیز خود بر خلاف دوزهای دارویی معمول آن سیگنالینگ تحریکی gs را با قدرت بیشتری نسبت به نوع مهاری gi در سلول عصبی فعال می کند. به نظر می رسد سیگنالینگ تحریکی gs به نوعی باعث کاهش شدت تشنج می شود. اما مرفین در دوزهای خود که سیگنالینگ gi را در سلول های عصبی فعال می کند به نوعی باعث افزایش شدت تشنج می شود.