اثر متیل پردنیزولون بر ضرب العجل درمانی هیپوترمی سیستمیک در درمان ضایعه تروماتیک تجربی خفیف نخاع در رت

روش بررسی: در این مطالعه تجربی، بیست و چهار موش صحرایی ( 300-260 گرم) در 6 گروه 4 تایی قرار

گرفتند: 1(گروه لامینکتومی)، 2(گروه ضایعه نخاعی)، 3(گروه ضایعه نخاعی+ متیل پردنیزولون)، 4 (گروه ضایعه نخاعی + هیپوترمی زودرس)، 5 (گروه ضایعه نخاعی + هیپوترمی تاخیری) و 6 (گروه ضایعه نخاعی + هیپوترمی تاخیری + متیل پردنیزولون). ضایعه نخاعی توسط روش پرتاب وزنه  (weight drop)در ناحیه t9 حیوانات که تحت بیهوشی بودند، انجام شد. نمونه نخاع 7ساعت بعد از لامینکتومی جدا و تعداد سلول های چند هسته ای توسط میکروسکوپ نوری شمارش شدند. نتایج به روش آنالیز واریانس یک طرفه (one-way anova) بررسی شدند.

یافته ها: هیپوترمی زودرس و متیل پردنیزولون به صورت واضح تعداد سلول های چند هسته ای های انفیلتره شده به دنبال ضایعه نخاع ر ا کم کردند، ولی هیپوترمی تاخیری نتوانست تاثیر واضح داشته باشد. در گروه هیپوترمی تاخیری+متیل پردنیزولون (گروه 6)هر چند تعداد سلول های چند هسته ای کم شدند، ولی به نظر می رسید این نتیجه به واسطه متیل پردنیزولون بوده و هیپوترمی تاخیری تاثیر نداشته است.

نتیجه گیری: متیل پردنیزولون نمی تواند therapeutic window هیپوترمی متوسط سیستمیک را برای درمان ضایعه نخاعی خفیف در موش صحرایی افزایش دهد.