اختلال نعوظ در بیماران دیابتی

روش بررسی: این مطالعه توصیفی تحلیلی روی 700 مرد دیابتی 20 تا 69 ساله مراجعه کننده به درمانگاه غدد بیمارستان سینا و مرکز درمانی ابوذر تهران طی سال های 83-1381 انجام شد. برای تعیین اختلال نعوظ در بیماران از پرسشنامه iief استفاده گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار spss-10 و آزمون آماری کای اسکوئر تجزیه و تحلیل شدند و آلفای کمتر از 0.05 سطح معنی داری در نظر گرفته شد.

یافته ها: فراوانی اختلال نعوظ در 35.1 درصد بیماران مشاهده شد. فراوانی اختلال نعوظ در بیماران دیابتی نوع یک و دو به ترتیب 25.8 درصد و 36.7 درصد بود (p<0.05). اختلال نعوظ خفیف، متوسط و شدید به ترتیب برابر 5.6، 19.3 و 10.3 درصد بود. اختلال نعوظ از 9.7 درصد در سنین 30-20 سال به 43.7 درصد در سنین بالای 60 سال رسید (p<0.05). مدت ابتلای 5-1 سال (25.4 درصد) در مقایسه با مدت ابتلای 11-6 سال (34.3 درصد) و 30-12 سال (43.5 درصد) با شیوع کمتر اختلال نعوظ همراه بود (p<0.05). شیوع اختلال نعوظ در افرادی که به خوبی تحت کنترل قند نبودند؛ افزایش چشمگیری داشت. اختلال نعوظ در کنترل قند خوب، متوسط و بد به ترتیب برابر 28.4، 39.0 و 44.4 درصد بود (p<0.05). بین اختلال نعوظ و نوع درمان، نوع دیابت و مصرف سیگار رابطه معناداری وجود داشت (p<0.05).

نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که کنترل مناسب قندخون و کاهش مصرف سیگار برای کاهش اختلال نعوظ در بیماران دیابتی ضروری به نظر می رسد.