مطالعه اثر زانوبند نئوپرنی و بانداژکشی بر روی درد و حس وضعیت مفصل در بیماران مبتلا به استئوارتریت زانو

مواد و روش تحقیق: پای بیماران در حالت نشسته به طور فعال در زاویه بین 60-30 درجه قرار گرفت (زاویه هدف) و بعد از 5 ثانیه مکث با چشمان بسته و دست به سینه این زاویه را چهار مرتبه بازسازی کردند. بازسازی اول جهت آشنایی بیمار بود. تفاضل میانگین سه دفعه بعد با زاویه هدف جهت مقایسه استفاده شد. برای تعیین میزان درد بیماران از معیار سنجش بصری (vas) استفاده شد. (بدون درد 0cm= و درد شدید 10cm=). یکی از مداخله ها بطور تصادفی بر روی پای بیماران بسته شد و مراحل فوق و بعد از 20 دقیقه تکرار گردید. یک هفته بعد مداخله بعدی انجام شد.

یافته ها: با استفاده از آزمون t زوج شده، علامت های رتبه دار ویلککسون و ضریب هم پیرسون داده ها مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته و نشان داد که میانگین خطای زاویه ای قبل و بعد از بستن زانوبند نئوپرنی تفاوت معنی داری دارد (p=0.037) و زانوبند حس وضعیت مفصلی را افزایش داده است ولی بانداژ اثری روی حس وضعیت مفصلی نداشته (p=0.631). در مورد درد بیماران، هم بانداژ و هم زانوبند درد را به طور معنی دار کاهش دادند (p=0.000)، این اثر در مورد زانوبند بیشتر بوده است (p=0.001).

نتیجه گیری: در این مطالعه میزان اثر زانوبند نئوپرنی بر حس وضعیت و درد بیماران مبتلا بیشتر از بانداژکشی بوده است. جهت تعیین تاثیر بانداژ پیشنهاد می شود که انواع دیگر بانداژ مورد بررسی قرار گیرند.