کم گزارش دهی در مطالعه های تغذیه ای

هدف: مطالعه با هدف بررسی مطالعه های تغذیه ای که در آنها به کم گزارش دهی توجه شده است، انجام شد.

مواد و روش ها: در این مطالعه مروری منظم (سیستماتیک)، مقاله های مربوط به validity, bmi, energy intake, survey nutritional, underreporting از سال 1966 تا 2001 از طریق مدلاین اخذ و مطالعه های عمده در مورد و کم گزارش دهی بررسی شدند.

یافته ها: این مطالعه نشان داد که تمام افرادی که با روش های متداول بررسی مصرف و ثبت اطلاعات تغذی های مورد مطالعه قرار می گیرند، میزان دریافت انرژی و مواد غذایی خود را به طور صحیح گزارش نمی کنند. در اکثر مطالعه های اپیدمیولوژیک، برای تعیین کم گزارش دهی از نسبت انرژی دریافتی گزارش شده به میزان متابولیسم پایه (ei/bmr) استفاده می شود و میزان کمتر از 1.27 برابر متابولیسم پایه را دلیل کم گزارش دهی بیشتر می دانند. شیوع پدیده کم گزارش دهی در اکثر مطالعه ها بین تا 30 درصد و در زنان بیشتر از مردان است. کم گزارش دهی با افزایش سن، چاقی، پایین بودن سطح تحصیلات، سطح اجتماعی، اقتصادی و سیگار کشیدن افزایش می یابد. تنها تحقیق انجام شده در ایران، مطالعه قند و لیپید تهران بود که بررسی مصرف 1450 نفر نشان داد 32.6% زنان و 14.7% مردان 20 تا 50 ساله و 40.3% زنان و 17.1% مردان بالای 50 سال کم گزارش دهی دارند.

نتیجه گیری: این بررسی اهمیت توجه به پدیده کم گزارشده ی را در مطالعه های تغذی های خاطر نشان می سازد.