میزان بهبود خودبه خودی علایم سونوگرافیک مفصل ناپایدار لگن و عوامل موثر بر آن در نوزادان درمان نشده متولد مرکز آموزشی-درمانی کوثر قزوین (87-1386)

زمینه: با توجه به آمار نسبتا زیاد دیسپلازی نموی مفصل لگن (ddh) در ایران و همچنین پرهیز از مشکلات ناشی از درمان زودهنگام، تاخیر در درمان و پیگیری بیماران جهت بررسی میزان بهبود خودبه خودی ضروری به نظر می رسد.

هدف: مطالعه به منظور تعیین میزان بهبود خودبه خودی علایم سونوگرافیک ddh و عوامل موثر بر آن در نوزادان درمان نشده طی ماه اول بعد از تولد در مرکز آموزشی-درمانی کوثر قزوین انجام شد.

مواد و روش ها: این مطالعه تحلیلی از فروردین 1386 تا فروردین 1387 در مرکز آموزشی-درمانی کوثر قزوین بر روی 2791 نوزاد انجام شد. در صورت مثبت بودن معاینه از نظر ddh، سونوگرافی انجام شد و در صورت مثبت بودن سونوگرافی، درمان یک ماه به تاخیر افتاده و معاینه و سونوگرافی مجدد انجام شد. داده ها با آزمون آماری مجذور کای تحلیل شدند.

یافته ها: از 2791 نوزاد، 103 نوزاد معاینه فیزیکی مثبت داشتند که 23 نوزاد از مطالعه خارج شدند. 42 نوزاد سونوگرافی طبیعی و 38 نوزاد سونوگرافی مثبت داشتند. بعد از یک ماه، از مجموع 38 سونوگرافی مثبت، 35 مورد (92.1) بهبود خودبه خودی داشتند. جنسیت مونث، نمای بریچ و درگیری لگن چپ در معاینه بالینی باعث بروز بیشتر سونوگرافی مثبت شد. سن بالای مادر از عوامل عدم بهبود خودبه خودی بود.

نتیجه گیری: تاخیر درمان ddh منجر به بهبود خودبه خودی و جلوگیری از بروز عوارضی همچون نکروز آواسکولار سر استخوان فمور و تحمیل هزینه های اضافی و بروز مشکلات عاطفی و روانی در والدین خواهد شد.