بررسی فراوانی کاهش شنوایی و عوامل مرتبط با آن در بیماران مراجعه کننده به کلینیک شنوایی سنجی بیمارستان متینی کاشان، آبانماه 1384 تا اردیبهشت ماه 1385

سابقه و هدف: کاهش شنوایی یک مشکل شایع در تمام جوامع می باشد که زندگی فردی و اجتمایی را تحت تاثیر قرار می دهد. ولی میزان شیوع کاهش شنوایی و انواع آن در جوامع مختلف، متفاوت است، لذا این مطالعه به منظور تعیین فراوانی کاهش شنوایی عوامل مرتبط با آن در بیماران مراجعه کننده به کلینیک شنوایی سنجی بیمارستان متینی کاشان از آبان ماه 1384 تا اردیبهشت ماه 1385 انجام شد.

مواد و روش ها: مطالعه به صورت cross-sectional بر روی 462 نفر بیمار ارجاع شده به کلینیک شنوایی سنجی بیمارستان متینی کاشان انجام شد. سوابق و شکایت بیمار بر اساس پرسش و تشخیص نهایی با معاینات تخصصی و با توجه به نتایج شنوایی سنجی تعیین گردید. فراوانی کم شنوایی با افت شنوایی بیش از 10 دسیبل و نوع آن بر اساس هدایتی، حسی  عصبی یا مخلوط و شدت آن بر اساس نمودار ادیوگرام تعیین و مورد مطالعه قرار گرفت. یافته های مطالعه با آمار توصیفی و آزمون های آماری کای دو و فیشر تجزیه و تحلیل شد .

نتایج: از 462 بیمار مراجعه کننده به کلینیک شنوایی سنجی تعداد 203 نفر (43.9 درصد) مبتلا به کاهش شنوایی، شناسایی شدند که از این تعداد 53.7 درصد مرد بودند. سن بیماران 19.5±33.4 سال بود. کم شنوایی حسی-عصبی شایع ترین نوع کم شنوایی در بین بیماران مراجعه کننده بود (41.9 درصد) و پس از آن به ترتیب کم شنوایی هدایتی (38.9 درصد) و کم شنوایی مختلط (19.2 درصد) قرار داشت. کم شنوایی دوطرفه 65 درصد و یک طرفه 35 درصد بود. از نظر میزان کم شنوایی، افت شنوایی متوسط (40-60 دسی بل) بیشترین میزان بود. از بین علل مختلف ایجادکننده کم شنوایی، عفونت گوش میانی شایع ترین علت (34 درصد) و علل ارثی مادرزادی، التهاب سروزی گوش میانی و پیرگوشی در رتبه های بعدی بود.

نتیجه گیری: مطالعه نشان داد کاهش شنوایی در بیماران ارجاع شده به کلینیک شنوایی سنجی بیمارستان متینی کاشان شیوع بالایی دارد که کم شنوایی حسی-عصبی شایعترین نوع کم شنوایی و عفونت گوش میانی شایع ترین علت آن می باشد، با توجه به قابل درمان بودن کامل این عامل، توجه بیشتر به شناسایی و درمان مناسب این عفونت ها را پیشنهاد می نماید.