پی گیری سه ماهه تاثیر دو روش تمرین درمانی در ناپایداری سگمنتال مهره های کمری

مقدمه: تاثیر روش های مختلف تمرین درمانی در درمان ناپایداری سگمنتال مهره های کمری با پیگیری زمانی مختلف از چالش های مطرح در این گروه از بیماران می باشد. لذا هدف از انجام این مطالعه مقایسه تاثیر دو روش تمرین درمانی در درمان این بیماران با پیگیری سه ماهه بود.

مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی، 24 بیمار 18 تا 45 ساله با علائمی از ناپایداری سگمنتالی مهره های کمری شرکت داشتند. بیماران به طور تصادفی در دو گروه قرار داده شدند. گروه اول، فقط تمرین های روتین را انجام دادند و گروه دوم تمرین های روتین را به همراه تمرین های ثبات دهنده به مدت 8 هفته و سه ماه پس از درمان ادامه دادند. متغیرهای مورد بررسی شامل تحمل عضلات فلکسور، اکستانسور، فلکسورهای جانبی راست و چپ، درد، ناتوانی عملکردی و دامنه حرکت بود که در سه مرحله پیش از درمان، 8 هفته و پیگیری سه ماه پس از درمان اندازه گیری شدند. برای آنالیز داده ها از آزمون های repeated measurement, k-s استفاده شد.

نتایج: پس از درمان، دامنه حرکتی فلکسیون و زمان تحمل عضلات فلکسور، اکستانسور، جانبی راست و چپ تنه در گروهی که تمرین های ثبات دهنده را انجام داده بودند در مقایسه با تمرین های روتین تنها، افزایش و متغیرهای درد و ناتوانی عملکردی کاهش بیشتری نشان دادند. اختلاف میانگین بین گروه ها در این پارامترها پس از 8 هفته درمان به حد معنی دار رسید (p=0.001). روند کاهش درد و ناتوانی عملکردی و همچنین افزایش تحمل عضلانی در تمرینات ثبات دهنده نسبت به تمرینات روتین در پیگیری سه ماهه پس از درمان هم بیشتر بوده است.

نتیجه گیری: تداوم تمرینات ثبات دهنده به همراه تمرینات روتین در کاهش درد و افزایش میزان توانایی عملکردی و تحمل عضلانی با توجه به ماندگاری تاثیر آن در مدت سه ماه پس از درمان در بیماران با ناپایداری سگمنتال مهره های کمری موثرتر از تمرینات روتین به تنهایی است. لذا در درمان این بیماران این روش تمرین درمانی را به درمانگران توصیه می کنیم.