رویکردی تحلیلی به عملکرد معماری و مدیریت در گردشگری پایدار

معماری از دو طریق با گردشگری در ارتباط است. اول به عنوان عناصر اولیه (میراث فرهنگی و تاریخی)، دوم  از طریق عناصر ثانویه (ساخت تاسیسات و تسهیلات). اولین قدم در مسیر مدیریت و توسعه گردشگری شناخت قابلیت ها، تنگناها، توان ها و جاذبه های گردشگری است. در این میان فضاهای سبز شهری به عنوان جزء جدایی ناپذیر ساختار شهرها از آن جهت که پاسخگوی نیازهای زیست محیطی انسان بوده و همچنین بستری را برای گذران اوقات فراغت و تعاملات اجتماعی فراهم می آورند، بسیار حائز اهمیت است. بنابراین با ارزش نهادن بر این عنصر حیاتی در مدیریت و طراحی این فضاها، توان فضاهای گردشگری را بالا برد. هدف از این پژوهش بررسی نقش فضای سبز بر جاذبه های توریستی و اکوتوریستی شهرها جهت رونق و توسعه گردشگری و بررسی ارتباط بنیادی دو صنعت عظیم معماری و گردشگری در بستر جغرافیایی ایران به روش تحلیلی-توصیفی صورت پذیرفته است. پژوهش حاضر از نظر بازسازی مجدد مناسبات میان محیط طبیعی (فضای سبز) و محیط انسان ساخت در جهت اهداف گردشگری پایدار و تاثیر مدیریت گردشگری در این زمینه است. در این مقاله سیستم برنامه ریزی جدیدی برای عملکردهای معماری وابسته به گردشگری به نوعی ارائه می شود تا معماری و مدیریت وابسته به گردشگری بتوانند تعادل بین زیست بوم و انسان را وابسته به اصول گردشگری های پایدار (کیفیت، تعادل و تداوم) ایجاد نمایند. معماری و مدیریت در راستی اهداف زیست محیطی گردشگری پایدار به جزء مهمی در مناطق گردشگری تبدیل می شود. نتایج نشان داد که معماری و مدیریت نقش اساسی در بین جاذبه های گردشگری بازی می کنند و بخش عمده ای از گردشگران به جهت دیدار از آثار معماری وارد ایران می شوند.